Bartek.

     Wiem jak to jest nie mieć prawa bytu. Żyć ze świadomością, że jest się czymś co nie powinno w ogóle istnieć. Czasami czuję, że lepiej by było gdybym się w ogóle nie począł. Wszystkim wtedy żyłoby się lepiej. Czuję się wręcz jak problem do wyeliminowania. Tym samym mając świadomość, że tonę. Staczam się na dno z kamieniem u szyi. Co jest tym kamieniem ciągnącym mnie i pchającym głęboko w bezdenną otchłań? Mój wrażliwy charakter. Wszyscy ludzie stali się moimi nemezis. No, prawie wszyscy. Ciężko mi teraz komukolwiek zaufać.

     Nie mogę w nocy spać, ciągle będąc pod wpływem tego pierdolonego stanu. Stanu lękowego. Ale muszę na to spojrzeć z wielu innych perspektyw. Skoro nauczyłem się opanowywać destrukcyjne emocje, przestałem godzić się na niszczące dla mnie decyzje, już jest jakiś postęp. Już wiem, komu ufać a komu nie. Nauczyłem się przeciwstawiać złemu. Już teraz nie otwieram serca każdej osobie.

     Po prostu pędzę. Tyle szczęścia, a jednak wciąż się zadręczam i dążę do stanu idealnego. Moja chora mania perfekcjonizmu. Czemu ja do tego aż tak dążę?! Przecież nie musi być idealnie, ważne żeby było dobrze i stabilnie. Odnalazłem miłość, ludzi, wsparcie, wszystko co najlepsze. Ale czy ja na to wszystko zasługuję? W głębi serca jestem szczęśliwą osobą. Świadomą swojej osoby i charakteru. Zdaje sobie sprawę z tego kim jestem i co robię. Co robię źle a co dobrze. Jestem świadom swoich zalet i wad.

     Nie mam już marzeń.

     Teraz mam tylko cele, które będę po kolei realizować. Jeżeli pozbędę się swojej chorej manii, będzie mi to przychodziło jeszcze łatwiej. Ale... czy ja naprawdę zasługuję na to wszystko? Jestem człowiekiem. Zasługuję.