Nie wiem, czy wiecie jak to jest, kiedy grunt sypie Wam się pod nogami. Pasja, której nie możecie realizować. Marzenia, tak nierealne do spełnienia. Szkoła, której nie możecie podołać. Przyjaciele, którzy zawodzą. Rodzina, która nie wspiera. Zdrowie, którego nie ma. I my sami, którzy nie możemy tego zaakceptować. To wszystko przychodzi nagle, w najmniej spodziwanym momencie i zostajecie z tym wszystkim sami, bezradni. Sytuacje bez wyjścia. Uchodzi z Was cała siła i determinacja. Zaczynacie wątpić, czy to co osiągneliście do tej pory, to z kim się zadajecie i komu ufacie - czy to wszystko ma sens? Zostaje pustka. Co jeżeli zabraliby Wam wszystko co kochacie, do czego przywiązaliście najmocniej na świecie i włożyliście masę pracy i serca. Nagle nie możecie poradzić sobie z niczym, wasze "ja" gdzieś się zagubiło i został z Was wrak. Pusty, bezużyteczny i bez perspektyw. Ból przeszywa Was fizycznie i psychicznie. Jesteście rozregulowani. Płacz, śmiech złość - wszystko na raz. Skrajne emocje. I pytania retoryczne. Co ja robię ze swoim życiem? Dlaczego? Czujecie, że to wszystko bez sensu. Zatracacie siebie. Myślicie nad tym, dlaczego tak szybko przywiązujecie się do ludzi i pragniecie ich szczęścia, a oni nie chcą tego dla Was. W sumie, dlaczego oni nie przywiązują się do Was. Co macie w sobie tak destruktywnie odpychającego. Nienawidzicie swojego charakteru i podejścia do życia. Zaczynacie rozumieć, że marzenia są surrealizmem, a poukładna rodzina, wcale nie jest tak poukładana jak nam się wydawało. Nie czujecie tego, że komuś na Was zależy, spalacie się. Nakładacie maski i już nie wiecie jacy naprawdę jesteście.  Dlaczego, boże, tak to ustawiłeś? Gdzie w tym moja wina? I zaczynacie w końcu obwiniać siebie, nie potraficie rozmawiać z ludźmi. Tak właśnie się czuję. Potrzebuję czasu.