pałac Kozienice

Witam!

Stwierdziłam, że muszę miec miejsce, gdzie będę mogła wyrzucić z siebie myśli i słowa, które non stop krążą mi po głowie. Po prostu wypluć je w czasoprzestrzeń, a raczej w cyberprzestrzeń. Jest tyle rzeczy, które w sobie duszę, nie mogę o nich z nikim porozmawiać, nie umiem się przed nikim otworzyć, tak jak to robię przed samą sobą. A rozmowa sama z soba, w myślach, nie pomaga.

1 rok 3 miesiące i 19 dni siedzę tutaj, w szkole moich marzeń. przynajmniej na początku uważałam to miejsce, za miejsce moich marzeń... Wspaniali ludzie, dyscyplina, wielkie ambicje. Dostając się tutaj poczułam się spelniona, przynajmniej jeżeli chodzi o edukacje, bo przeciez zostałam jedną z 60 wybranych osób spośród 600 podań. Rodzice byli dumni jak pawie, a raczej nadal są, w sumie to mnie nawet cieszy. Nie potrafię pisac z ładem i skladem, ale przeciez nie pisze książki, tylko wyrzucam z siebie to co mam akurat do wyrzucenia... Wracając do szkoły, duzo się slyszy, że strasznie zmienia ludzi. "Ktos kto na początku jest Twoim przyjacielem, z apól roku może okazać się największym wrogiem." Nie wierzylam w to. Przeciez ludzie ttutaj sa zgrani, tacy sympatyczni, inteligentni i pomocni. A jednak... Minął juz ponad rok. Moge powiedziec, że widac zmianę u niektórych. Zrobili się zadufani w sobie, fałszywi, jak to się mowi wyzej sraja niż dupę maja. I co z związku z tym? Niewiem komu juz mam tutaj ufać. Nie ufac nikomu? Przeciez tak nie mozna. Z coraz większą niechęcią wracam tutaj z weekendu spędzonego w domu. Trzeba byc ostaroznym na to co się mowi i robi. Pilnowac się w każdej sprawie