Nie odchodź nie jestem gotowa na pożegnanie

18 luty - dzień ,który chciałabym żeby nigdy nie nastąpił . Nigdy nie zapomnę załamującego się głosu mamy mówiącej mi "mam białaczkę" ,jej oczy w których widziałąm strach i bezsilność . często pytam siebie "dlaczego" ,a teraz jeszcze częściej .Następne nie przespane noce pełne myśli "co dalej" , "co by było gdyby" ... Nie mogę znaleść odpowiedzi na nurtujące mnie pytania . Czuję ,że nie dam rady ale mam przyjaciół ,którzy pomagają mi przejśc przez ten trudny czas .
Znalazłam sposób żeby jakby karać siebie za to co sie dzieje i pomaga .... czuję potrzebę by czuć ten ból co mama . Nie wiem czy mówić o tym bliskim  ,czy zrozumieją to czy nie .Wstrzymam się jeszcze chodź może będzie lepiej jeżeli nie powiem . Chyba tak będzie najlepiej.

Nie chce nikomu mówić o chorobie mamy po pierwsze nie jestem gotowa by o tym rozmawiać ,a po drugie nie chce żeby byli dla mnie mili ,łaskawi tylko ze względu na mamę , podchodzili do mnie mówiąc "będzie dobrze" lub coś w tym stylu .. poradzę sobie sama bez ich "miłosierdzia"