Co jest takiego magicznego w jesieni, że jestem w niej po uszy zakochana i mogłabym trwać dla mnie nawet cały rok?

Dlaczego wybiegając z Karmelem na spacer, czuję się jak w niebie?

Dlaczego drży mi serce, gdy wdycham w płuca jesienne powietrze i gdy słońce rozświetla alejki, i gdy pachną palone liście, i gdy widzę opatulonych ludzi, i gdy...?

Nie umiem wyobrazić sobie życia bez tego mojego wariactwa.

Bez radowania się z banalów i głupot.

Bo pachnie kawa, bo jest sobota, bo ktoś wysłał sms-a, bo Karmel się przytulił, bo babcia powiedziała, że lubi, gdy się złoszczę, bo staruszka się uśmiechnęła, bo jesień...

Bywają dni, jak ten, gdy głowa pulsuje od nadmiaru dobrych myśli.

Gdy pragnę wybiec na ulicę i sprzedawać szczęście - zupełnie za darmo.

Tak bardzo, bardzo, bardzo bym chciała, aby każdy poczuł się tak jak ja.

Jak wariat zakochany w życiu.

Jak idiota biegnący środkiem drogi i krzyczący "KOCHAM ŻYĆ!".

Kocham żyć, bo jest dziś, obudziłam się rano i podarowano mi kolejny dzień,  a przecież nie każdy dostaje taki prezent.

Kocham żyć, bo jest sobota, za dwa tygodnie pojadę do Warszawy, potem będzie magiczne Święto Zmarłych, cudowny listopad (bo jesienny), grudzień i Święta, będę mogła kupić prezenty i patrzeć na uśmiechy bliskich, gdy będą je rozpakowywać <3

KOCHAM ŻYĆ!