powiedz mi jeszcze raz

czemu to cholerne uczucie, że coś jest nie tak. choćy w małym, malutkim stopniu, ale nie tak, jak byś chciała. wyobrażenia i oczekiwania tak bardzo cie zabijają, a jednocześnie tak bardzo poprawiają ci humor, pomagają przeczekać wszystko w jako takiej formie i być gotowym, kiedy przyjdzie czas.

a on potem przychodzi i kompletnie nie wiesz, co masz ze sobą zrobić.

frustracja, kiedy nie umiesz pogodzić się z tym, że ludzie są jacy są i nie zmienią się całkowicie pod czyjeś dyktando, a nawet jeśli, to nie uda im sie nigdy tej osoby zadowolić. za mało dostrzegania rzeczy ważnych, a za dużo tych mniej ważnych. kochanie wyobrażeń zamiast rzeczywistości. fałszywa manipulacja uczuć swoich i innych.

i kilka słonecznych momentów, kiedy on wraca do tego miejsca, gdzie go postawiłaś. i kilka tych chwil, kiedy wydaje ci się, że ci się udało. że masz swój ideał.

wrong

jesteśmy sobą do cholery. zakochani po uszy, nawet gdy jedno śpi plecami do drugiego. wbij to do łba, odpuść obsesję, nie niszcz chwili.

czemu to uczucie, że jesteśmy na tyle dorośli w swoich decyzjach, że wydaje nam się, że to właśnie my, a nikt inny, wiemy co jest najlepsze dla drugiego i dla nas. kto pogodzi te dwa żywioły z dwoma wizjami przyszłości, kiedy jedyny mianownik to czas razem przeżyty i doświadczenia wymienione między sobą.

lepsze byłoby upić się do nieprzyzwoitości, palić fajki w nocy o północy, głaskać się po twarzach i spać do południa. ale nawet wtedy nie unikniemy nieuniknionego.

we're growing up