tia

moje włosy niebezpiecznie zmierzają w stronę blondu, brakuje mi czasu (albo rozumu... albo jednego i drugiego) żeby cokolwiek chociażby przemyśleć, no i czemu, do cholery, nie mogę znaleźć sobie miejsca, żeby posiedzieć stabilnie na dupie, zamiast kręcić się w kółko, weftą i weftamtą? 

uwielbiam tych wszystkich, barwnych ludzi i uwielbiam to, że moje życie powoli nabiera takich, nie innych kształtów. mimo, że umiem liczyć na siebie, są też i tacy, którzy dają mi w tych bardzo dziwnych czasach jakąś namiastkę stabilizacji. nie wiem, co będzie jutro, chociaż życie, na ten tydzień, mam już, powiedzmy zaplanowane. kocham to bezkresne, zimne miasto o ciepłym sercu i upewniam się w tym, widząc znajome twarze między setką obcych. 

taki natłok sprawia, że sama staję się obojętna, spóźniona i rozdrażniona, ale chociaż czuję że żyję. mam nagle tak wiele do opowiedzenia, że nie wiem właściwie o czym rozmawiać. 

czyjeś proste, ale szczere słowa dają mi więcej energii i wiary, niż najmądrzejsze rozkminy po kilku szklankach. studia? to dopiero jutro, teraz są jeszcze wakacje, mam ważniejsze, błahe sprawy, których finał poznaje się zwykle około piętnastej rano, przy śniadaniu. 

nie wiem, nie wiem, co o tym wszystkim powiedzieć, brakuje mi słów, zdań, wypadają ze mnie strzępki z kotła uczuć i informacji, których nie ma komu analizować. siedzę teraz i cieszę się jedną, z tych wspaniałych chwil, w których czas nie spełnia okeślonej funkcji, moja kotka krzyczy; "carpe diem" a ja siedzę i patrzę ze zdumieniem jak z literek na ekranie wyklarowuje się obraz mojego własnego umysłu. 

http://www.youtube.com/watch?v=d2XdmyBtCRQ