Nie wiem , jak zacząć. Ale powiem tyle dopadła mnie depresja. Mam dosyć siebie i ludzi którzy mnie otaczają.

Chce się odizolować. Nie potrafie, popsrostu nie potrafie. Codziennie płacze, codziennie myśle o swoim życiu i nie wiem jak JA mogłam doprowadzić się do takiego stanu. W wieku 14 lat, przejmuje się takimi rzeczami jabym była już pełnoletnia. Śmierć ojca, choroba matki zrobiła ze mnie dojrzałą. W latach 1990 czy coś młodzież w moim wieku uczyły się. Nie przejmowały się takimi rzeczami jak teraz. Podstawówka to są najlepsze czasy. A gimnazjum? Zmienia człowiek o 360 stopni. Mam inne podejście do zycia. Chce stworzyć swój świat. Nie przejmować się tym jak wyglądam, co inni o mnie myślą. Chcę być PEWNA SIEBIE. Olać to co inni mi mówią. Że mam się uczyć, zaczeła się zdrowo odżwiać, przestała słuchać wulgarnych piosenek. Jebie mnie to. To jest moje życie. Fakt faktem jest gadatliwą osobą i nie lubie tego. Dlatego też pisze to tutaj bo nikt nie jest w stanie mnie zrozumieć nikt, oczywiście oprócz taty<3.Chodze na terapie do psychologa już dobre 5 miesięcy. Pomogła mi, nie powiem że nie. Zaczęłam myśleć w inny sposób. Ale to i tak jest nie istotne. Brakuje mi GO. Mam dość szkoły. Mam dość swojego życia. Ale nie moge skończyć, poprostu nie moge.  Musze się opanować. Nagadać sobie do łowy. Daje sobie ostatnią szansę. OSTATNIĄ ...

A