..dlaczego mam Cię tylko w snach..?
Wszystkie gwiazdy na niebie, są dla Ciebie.
Chociaż ich nie widzę.
Wszystkie słowa zamieniłaś w łzy. Czasami nie chcę wierzyć w sny.
Gdy usłyszysz mój głos, nie płacz.
Coś między nami nie pozwala byśmy były same.
Za nami jeden sen, jeden tlen, chwila życia, dziękuję.
Teraz cisza, wcześniej słyszałam jak bije, miałaś zostać!
Nie ściskać z bólem szyję. Znałaś mnie, przykro mi, nie żyje.
Płynie krew- bezdech, tracę oddech- bezsens. Rozumiesz wers, marzeń kres.
Wylewam hektolitry łez, jednolity kolor oczu..Fioletowy bez.
Wciąż za mało, jestem skałą.
Miałam dziś piękny sen. Naprawdę, to wszystko trwało..
Dlaczego mam Cię tylko w snach? Przecież wiesz, że czuję strach.
Życie ma smak papierosa, czy go znasz?
Brak mi słów, czy Ty masz serce?
Niczego więcej nie chcę, spójrz mi na ręce.
Mam na nich coraz więcej kropel.
Co będzie potem? Co się stanie? Czy dalej mogę mówić Ci kochanie?
Chyba nie..
Chwila oderwania od ziemi a teraz znowu jak chora latam po czasoprzestrzeni.
Co to zmieni? Jak w śnie widzi mi się, dalej pełno czerwieni..
Twoich ust.
I znów wciągam ten śmiercionośny dym do płuc.
Mówią chcieć to móc, a ja chcę być szczęśliwa, ale znikasz.
Jesteś jak mój osobisty portret mona lisy.
W głowie ciągłe analizy, jesteś moją gwiazdą,
Wiesz, nie z każdą, byłam tak blisko, że moje serce biło absurdalnie szybko.
Mogłam kurwa dać Ci wszystko, Ty mi nie dałaś nic.
Zapaliłaś tylko nad moim sercem kolejny znicz.
Licz je we śnie, czyli na dnie bo zraniłaś mnie.
A ja dalej Twego tlenu chcę, ale EKG równe zeru.
Pytam czemu? Nie mogłaś zostawić mnie temu wszystkiemu..
Za oknem dalej pełno kropel, ale wiesz, że potem zamienie je we łzy.
Bo gdy my straciłyśmy sny, wy zyskaliście marzeń syf..
Jesteśmy łatwopalni, nasze myśli to ciągłe zagadki.
Ludzie zaliczają zabójcze upadki, a później piszą te samobójcze notatki.
Słyszę płacz adresatki.. Liczę wspak dni i chciałabym powiedzieć..
Przecież sama wiesz co, to nie jest przeszłość.
Daj mi dłoń, i chodź ze mną.
Utworzymy razem jedność, ale niestety ogarnęła mnie pieprzona obojętność.
Czy tak naprawdę trudna jest ta prawdziwa wierność?