"Głucho, pusto. Dom zamilkł. Świat za szkłem płacze, a ona spogląda w te przeszklone oczy. Może by tak opuścić to miejsce? Poczuć dotyk tych kropli i przechodzący ciało dreszcz - o tym marzy, lecz cóż... Jak tu wyjść z rysunkiem? Na płaszcz za ciepło, słońce tak się przecież uśmiecha. Nie ma czym się okryć, a okryć się trzeba. Nikt nie może zobaczyć tej pseudo-sztuki. Żadna z niej wielka artystka, toteż i dzieło jest marne. Nikomu się taki obraz nie podoba, ale są tacy, których intryguje. Jest w nim coś innego. Co takiego? Nie jest on namalowany na płótnie, na zwykłej białej kartce czy też ścianie. Jest na niej. Może i nawet trochę w niej, bo jest głęboki - i wcale nie mam na myśli żadnej przenośni. Najdziwniejsze jest to, że to bardzo trwały obraz, długo schnie, a maluje się go tylko czerwienią. Z czasem znika, ale mimo to i tak zostaje. Niewiarygodne. I choć każdy z tych malunków niby jest podobny, to każdy opowiada całkiem inną historię."