6,7,8 lutego: trzy z najintensywniejszych dni w życiu. Jeżdżenie, noszenie, chodzenie, kupowanie, ustalanie, dyskutowanie, malowanie, cięcie, przyklejanie, przypinanie, przesuwanie, stanie, gadanie, siedzenie, jedzenie. Duszki, zamek, nogi czarownicy, piosenki, wycinanie przy Straussie, malowanie przy Foster the People, darcie firanek przy Adele, paćkanie stuletnich obrazów czerwoną farbą, zawieszanie bibuły w oknie, sesje na czarnym tle, hippisowskie chodzenie ze świecidełkami we włosach, wyprawy do Tesco i do Jastkowic, sesje w Tesco i w markecie budowlanym, zawieszanie lampek, intensywne próby jive'a, domowe wino szumiące w głowach przy szyciu i klejeniu, i spinaniu, i krojeniu, i poprawianiu, i ustawianiu. I plotki, szpiegowanie innych klas, i dumne obserwowanie obserwatorów podziwiających naszą salę, i pajęczynowanie, i darcie kotów o najmniejsze szczegóły, i muzyka muzyka muzyka, i podśpiewywanie, i zapach farby i kleju i pizzy i lakieru i rozpuszczalnika, i mamba i Traugutt i Dąbrowski i krzesła i Ona tańczy dla mnie w peogeocie 206, i jeżdżenie wózkiem w markecie, i trawa na cmentarzu, i pająki przybite do podłogi, i węzły na żyłce, i prace na wysokościach, i kolumny przy wejściu, i wieczny niedobór nożyczek i taśmy i zszywek i kasy, i entuzjazm i złości i śmiechy i krzyki i bluzgi i tańce i śpiewy - mógłbym tak całe życie,  w rozkrzyczanym chaosie niekontrolowanej młodości.