Ciebie też jest dwie?

To powtarza się co jakiś czas,

co jakiś czas lecz wiecznie.

Te sytuacje które ukazują że Ty to niby dalej ta sama Ty

a tak naprawdę ktoś zupełnie inny, obcy Tobie.

Kim w takim razie jesteś naprawdę.

Bo napewno nie sobą.

Kimś, kim stałaś się i jesteś tu i teraz lub wtedy kiedy jak nigdy bardziej należało być sobą.

I za każdym razem gdy rozstrzyga się coś co przesądza o Twojej przyszłości,

jednocześnie zapisując kolejną kartę Twojej historii

występujesz w niej pod swoim imieniem

lecz w obcej sobie osobie.

Chciałaś dobrze, jak zwykle zresztą.

Przecież masz swoje przekonania, ideały.

Tyle o tym rozmawiałaś i myślałaś, są Twoje.

Wyznaczają Ciebie, Twoje jestestwo.

To wina tych sytuacji, otoczenia.

Chciałaś to ratowac.

Jak mogło do tego dojść.

Ile jest jeszcze Ciebie w Tobie.

Czy Ty to Ty.

Powiem Ci.

Powiem ale tylko dlatego że mi nie zależy.

Bo normalnie prawdę dozuje się oszczędnie, gdyż jest zbyt cenna, zbyt kosztowna.

Kiedy spoglądasz w lustro widzisz siebie ale to obca osoba której nie znasz.

Kiedy zaś znałabyś Ją nie chciałabyś na Nią nawet spojrzeć.

Tak więc patrzysz na Nią ale to nie jesteś Ty.