Chciałabym być jeszcze mała.

Taki małym dzieciaczkiem. Żeby mogła bawić się w chowanego. Żebym nie musiała cierpieć z powodu miłości. Dziś przypomniałam sobie stare czasy. Jak to mówiłam po setny raz do Niki, ale nie gryź. Jak śmiałyśmy się z obory. Jak zabudowały mnie klockami, robiąc z tego trumne. Chciałabym powrócić... Zakneblowali i każą milczeć. Bo ułatwia im to życie. Bo żyje się przez pryzmat prostoty. Bez uliczek do nikąd. Wywiedli mnie w pole. Porzucili. Żebym nie odnalazła się w świecie. Żebym planów nie zakłóciła. Prosta drużka. Krzywą się staje kiedy po niej przejdę. Polski słowo japońskim brzmi akcentem kiedy coś wypowiem. Wszystko krzyżuję. Plącze i układam. Żebyście nie mieli tak łątwo w życiu. Skoro ja cierpiałam. To czemu wy macie iść prosto bez cierpienia. Wybaczcie. Jestem tolerancyjna. Ale do chwili zapomnienia.