what I see is insanity

Tak sobie siedzę, wycinam papierowego Flea i myślę...

Whatever happened to humanity?

oraz...

Whatever happened to sex , drugs n' rock n' roll?

Now we just have AIDS, crack and techno...

Nie, nie jestem za dragami.

Po prostu przeraża mnie dzisiejsze pokolenie. 

Fakt, sama jestem jego częścią, ale nie czuję się dumna.

Chciałabym urodzić się w latach 60.

Być małą hipiską, biegać po ulicy w spodniach dzwonach i słuchać Beatlesów.

Dorastać w latach 70.

Zobaczyć The Rolling Stones, imprezować z punkami, opłakiwać Hendrixa.

Żyć w latach 80...

 Walczyć z ustrojem, gdzieś po cichu, radzić sobie z szarą codziennością, chodzić na koncerty.

i w latach 90.

Zobaczyć Michaela Jacksona, wyjechać do Ameryki, spotkać Red Hot Chili Peppers.

I potem patrzeć, jak wszysko upada.

Bo zaczynało być coraz gorzej.

Dziwny jest ten świat, 

gdzie jeszcze wciąż 

mieści się wiele zła. 

I dziwne jest to, 

że od tylu lat 

człowiekiem gardzi człowiek. 

Dziwny ten świat, 

świat ludzkich spraw, 

czasem aż wstyd przyznać się. 

A jednak często jest, 

że ktoś słowem złym 

zabija tak, jak nożem. 

Już wtedy Czesław Niemen miał rację.

Przewidział, co nastanie.

Bo co mamy teraz?

Erę hejtu, braku szacunku, i młodych dorosłych.

Erę globalnej depresjil, wyuzdania i powszechnej kalifornizacji.

Gdybym żyła w tamtych czasach, dziś tylko westchnęłabym, wspomniałabym, co przeżyłam i pomyślałabym:

Mimo wszystko, miałaś szczęście.

Bo mimo złych ludzi, dążących do władzy, społeczeństwo potrafiło trzymać się razem.

Potrafiło się kochać i zebrać do walki w słusznej sprawie.

Tego nam dziś brakuje.

All you need is love, peace and empathy.

do jutra <3