#1 TAJEMNICZY GŁOS I ONA

W pewien mroźny zimowy wieczór wybrał się na długi spacer w kierunku Lasu Arkońskiego. Chłód wiatru potęgowała zimna pustka, tkwiąca już od dłuższego czasu w jego sercu- tęsknota za kimś bliskim; lęk z powodu tego, że już nigdy nie doświadczy tego płomiennego uczucia.  

Brodził w śniegu coraz dalej... a zaspy migotały figlarnymi odbiciami lśniącego księżyca w pełni. Zatrzymał się i kierując spojrzenie w stronę srebrnego towarzysza wyszeptał błagalnym tonem:

- Oddam wszystko, aby przeżyć to cudowne uczucie jeszcze raz w swoim życiu.

W tej samej chwili usłyszał cichy, lecz bardzo wyraźny, dobiegający jakby zewsząd głos:

- Jesteś tego pewny? Oddasz kompletnie wszystko? Poświęcisz się i oddasz to kim jesteś?

Trzęsąc się, niewiadomo czy z zimna, czy ze strachu odpowiedział:

- Tak! Nie mam już w życiu nic do stracenia... Oddam wszystko!

Tajemniczy głos odezwał się ponownie:

- Zatem włóż rękę w tę zaspę!

Sięgnął dłonią w zimny śnieg i poczuł coś ostrego, ostrożnie wyczuł dotykiem rękojeść i ku jego zdumieniu ujrzał w swojej dłoni srebrny sztylet.

- Uchyl kilka kropel krwi w miejsce najbardziej oświetlone przez księżyc i powiedz: Oddaję cząstkę siebie bym pewnego dnia spotkał Ciebie! rozkazał głos.

Po czym rozdarł skórę na dłoni, a szkarłatna krew spadła kroplami wnikając w śnieg... jednak po chwili, jakby ożyła i zaczęła tworzyć dziwne znaki na śniegu.

Poczuł ostry, lodowaty ból w sercu i krzyknął: Co się dzieje? Dlaczego czuję jakbyś rwał mnie od środka?

Wszechobecny głos odpowiedział: Sam tego chciałeś. Czyż nie powiedziałeś: Oddam wszystko?

Ból był coraz większy... gdy już czuł, że opada z sił, osunął się w zaspę zamykając oczy.

Nie wiedział co się dzieje, jednak dotarło do niego, że tego właśnie chciał, by ktoś zabrał cząstkę jego samotności.

Nagle ból zaczął mijać i było mu coraz cieplej. Poczuł ciepły oddech na swoim policzku i taki sam, wręcz nawet gorący pocałunek na ustach.

Po chwili otworzył oczy i zobaczył wyraźnie młodą kobietę o włosach długich, czarnych, migocących tym samym księżycowym blaskiem co miejsce pokropione własną krwią. Spojrzeniu tak znajomym, jakby była jego siostrą. Ostatkiem sił podniósł się i zawołał: Kim jesteś? Proszę nie odchodź!

Zatrzymała się i odpowiedziała: Sama Cię znajdę, bo jestem częścią Ciebie...

Grzegorz Grzesiak