jestes moja nieustająca troską, niespełnianiem i smutkiem.

nie wiem jak sobie z tym wszystkim poradzić, nie znosze ciebie jako troski jako smutku, nienawdzę.

chcę zniszczyć i zapomnieć...

ale za chwile stajesz sie najprawdziwszym skarbem,

czyms czego się latami nie wyrzuca,

zwykłym drobiazgiem który jednak zawsze jest przy sercu,

najcieplejszym wspomnieniem- chwila radości...

jednak nadal czuje ten okropny niedosyt, pragnienie dotyku, pocałunku uścisku,

dotyku dloni a chociażby dotyku tego jednego paluszka nawet tego najmniejszego byleby to był dotyk a nawet jego skrawek,

malenka cząstka,

tak bym poczuła twą obecność, twoją dusze obok mojej, twoje ciało obok mojego ciała które jest tak zimne smutne i samotne...

nigdy nie poczuje naprawde tej miłości gdyz jest ona zbyt daleko,

oddalona o kilkadziesiąt kilometrów w swojej drodze od ciebie do mnie traci na sile i na wartości, przez co dociera jakby nic nie znacząca słaba i praktycznie nie dająca się odczuć kropelka nadziei..

ale nadzieja to złudne uczucie które szybko potrafi zmeinić się w jej brak a nawet w rozpacz,

rozpacz która mnie nie opuszcza, jakby do mnie przyklejona jakims mocnym klejem,

meczy moją psychike i nasuwa okropne myśli,

ale pozostaje ta jedna myśl- kocham pomimo tej rozpaczy...

i wszystko zaczyna się od poczatku;    

znów mi cię brak...

ciekawe  czy chociaż przeczytasz...;(