Muszę być silna cz. 3

  Kochani jak widzicie zmieniłam tytuł opowiadania. :) Cieszę się, że ktoś jeszcze tu zagląda, naprawdę bardzo miło jest czytać komentarze od Was, mam nadzieję, że z czasem będzie ich więcej. :D Oto kolejna część, jutro powinny pojawić się dalsze dwie, bo jedna w całości jest za długa. Jakoś mam wenę na to opowiadanie, proszę o wyrażanie opinii na jego temat. To ważne dla mnie. ;**

A no i jeszcze chciałam dodać, że może to i dziwne, ale "Muszę być silna" to opowiadanie ukazujące jak bardzo problemy mogą zmienić osobowość ludzi, nie jest takie drastyczne, ale mam nadzieję, że mimo to jest ciekawe.

- Widać nie była ciebie warta. I zobaczysz, wszystko jakoś się ułoży, już niedługo. Wytrzymaj jeszcze trochę. Idziemy się jeszcze przejść?

- Możemy, w sumie jest dosyć wcześnie.  odpowiedziałam spoglądając na zegarek. Chłopak poszedł zapłacić, a ja wstałam i wyszłam na zewnątrz. Po chwili wrócił i spacerkiem poszliśmy w kierunku parku. Przez całą drogę rozmawialiśmy, głównie o naszej przeszłości. Dowiedziałam się, że mama Karola nie żyje, 7 lat temu zachorowała na raka i przegrała walkę. W przeciwieństwie do mnie ma rodzeństwo, 13-letnią siostrę, wyjątkowo złośliwą. Gdy przebrnęliśmy przez ten niezbyt przyjemny temat, zaczęło się prawdziwe szaleństwo. Bez przerwy się śmialiśmy, bawiłam się świetnie. Jeszcze z nikim mi się tak dobrze nie rozmawiało, a humor natychmiast mi się poprawił. Powoli jednak się ściemniało, musiałam wracać już do domu, chłopak zresztą też. Odprowadził mnie i na pożegnanie pocałował mnie w policzek, a ja podziękowałam mu za miło spędzony dzień. Wymieniliśmy się numerami telefonów i on poszedł do siebie, a ja również wpadłam uradowana do domu.

- Hej mamo!  krzyknęłam zamykając drzwi. Mama wypadła z kuchni, a jej oczy powiększyły się. Zlustrowała mnie wzrokiem.

- Dziecko jak ty wyglądasz.. I gdzie się tyle podziewałaś?! Dzwoniłam do ciebie!  oburzona zasypała mnie milionem pytań, z czego na połowę i tak nie odpowiedziałam. Uff jak dobrze, że jutro sobota.. Zmęczona poszłam na górę do swojego pokoju odnieść rzeczy, a później wykąpałam się. Przebrałam się w piżamę i siadłam na łóżku czesząc włosy i myśląc o Karolu. Wtem dobiegła mnie niesamowita melodia. Jak zahipnotyzowana podeszłam do okna, otworzyłam je i zaczęłam wsłuchiwać się w kolejne dźwięki gitary. Tak, bez wątpienia ktoś grał na gitarze. Rozejrzałam się i zobaczyłam na oko 17-letniego chłopaka z instrumentem na tarasie. Siedział na kocu z notesem i grał. Przyglądnęłam mu się dokładniej. No nie, znałam go! To był Karol. Kiedy na mnie spojrzał pomachałam mu i uśmiechnęłam się szeroko, po czym natychmiast zamknęłam okno i rzuciłam się szczęśliwa na łóżko. Naprawdę go polubiłam, cieszyłam się, że mieszkamy tak blisko siebie i mamy okna naprzeciwko. Faktycznie, ostatnio było tu głośno o nowych sąsiadach, ale z mamą się takimi rzeczami nie przejmujemy. Teraz jednak przejęłam się tym aż za bardzo. Uradowana poszłam spać, z niecierpliwością czekając na ranek i spotkanie z Karolem.

   Kochani, przepraszam, że tak krótko. Dzisiaj dodam jeszcze jedną, żeby jakoś to wynagrodzić.. Oczywiście jeśli opowiadanie Wam się podoba i jeśli chcecie dalsze części. Nie ukrywam, uważam, że kolejne są lepsze i ciekawsze, ale wybór nalezy do Was, chętnie poznam Wasze opinie, piszcie! :* I klikajcie "Fajne" jak Wam się podoba, to będzie szybciej kolejna część! <333