Wieczna zima

Latem dostałam szansę, by prawdziwie pokochać, 

Rozum nie da się więcej miłości omotać.

Jesienią bez wahania złamał moje serce.

Powiedział, że odchodzi, nie zobaczę go więcej.

Jednak wolę pamiętać, mimo bólu i cierpienia, 

I zatrzymać na zawsze te piękne wspomnienia.

Wolę myśleć, że nie chciał dla mnie źle,

Że w tej tragedii był ukryty sens,

Niż, co gorsze, odkryć, że nie chciał mnie wcale,

I na próżno rozpaczam, i Ciszy się żalę.

Wróciłam tam Zimą, nie wiem, na co liczyłam.

Dla niego nie istnieję, nie pamięta już kim byłam.

Chciałam zapytać o Jesień, DLACZEGO mnie zostawił?

Czy wie, że w październiku mój świat się zawalił?

Jednak nie spytałam, chyba nie chcę wiedzieć,

Boję się tego, co mógłby mi powiedzieć.

A gdybym w Lecie tam nie pojechała?

Być może nigdy bym tyle nie płakała.

Niemożliwe, by nie czuł, jak bardzo go kochałam.

Po trzech miesiącach płaczu nie wiem, czy go znałam.

Znów siedzę w pociągu, znów wracam do domu,

O tym, jak mi żal, nie powiem dziś nikomu.

To było oczywiste, wymazał mnie z pamięci.

Po trzech miesiącach płaczu pragnęłam tylko śmierci.  

Każdego dnia umieram, nie czuję dziś niczego,

Może to i lepiej, że nie wiem wciąż DLACZEGO.

On dawno już zapomniał o mnie, Lecie i Jesieni.

Widać tylko ja żyłam w świecie cieni...

A gdyby krzyknął "Kocham!",

Czy to by coś zmieniło?

Po trzech miesiącach płaczu...

Nie wierzę, by tak było.