stare, znowu.  Dla pewnej osóbki, której co prawda nie znam jak to mówią ''w realu'', ale jest mi bliska. Poza tym mam nadzieję, że serio wyjdzie plan nasz na następny rok :* :-) Gabi <3

Wiele osób, wie że kocham czytać, wiedzą też że jestem psychiczna na punkcie tego jeśli ktoś zagnie róg mojej książki, albo że jak wejdę do księgarni to od razu z niej nie wyjdę. Napisałam już wiele o nich, o książkach, mogę gadać o tym non stop, a i tak zapewne mi się to gadanie nie znudzi. Tak czy siak w ostatnim czasie czytam i żyję chwilą razem z bohaterami nie zastanawiając się jakie jest przesłanie książki. Po przeczytaniu nadal w myślach mam jakieś fragmenty, ale przesłania nie wyciągam z nich. No i tu właśnie pojawiła się książka, którą czytałam od sierpnia, na którą chwilami nie mogłam się patrzeć, która okazała się być ostoją na szybko pędzący czas. Przeniosłam się do XIX wieku, wieku który ostatnimi czasy staje się mi coraz bliższy {omg, wcześniej go nienawidziła, a teraz co :} i ponad 600 stron czytałam wtedy kiedy miałam na to ochotę, czytałam po kilka stron, albo dwieście na raz. Takie widzimisię. Obszerne opisy mnie denerwowały, ale też dzięki nim się uspokajałam i w końcu przyzwyczaiłam się że tak szybko jak chciałam jej nie przeczytam.. Obserwowałam jak Caroline zakłada kapotkę, jak Robert Moore ukradkiem spogląda na nią, jak Shirley ukrywa przed swoim byłym nauczycielem pewną tajemnicę.. A pod koniec książki autorka, którą jest jedna z sióstr Bronte zapytała się mnie czy wiem jakie jest przesłanie książki.. Na poczatku pomyślałam; jakie przesłanie? Po co? A po chwili do głowy ni z tego ni z owego to przesłanie się pojawiło i uświadomiłam sobie, że to co było kiedyś nigdy nie powróci. Że świat nieustannie się zmienia i nic na to nie poradzimy. Dlatego warto zapisywać to wszystko, warto pozostawić na tym świecie coś po sobie, pstrykać zdjęcia i je wywoływać i robić wiele innych przydatnych i ciekawych rzeczy..

Taki wpis bez ładu i składu, cóż jutro polonistka oddaje artykuły. *.*