C'mon, it'll be fun!

To jest najśmieszniejsza rzecz, jaka mi się rzadko zdarza. 

To jest to głupie... coś, gdy właśnie kogoś poznałeś i tak 

jakoś patrzysz na tę drugą osobę i się uśmiechasz. I w sumie

nie wiadomo dlaczego, ale się uśmiechasz, a ktoś uśmiecha

się do ciebie i z pewnością też nie wie dlaczego. To jest 

najśmieszniejsze w tym wszystkim. Albo coś innego. 

Najpewniej jest to pierwszy i ostatni raz, gdy widzisz tę 

osobę w swoim życiu i nigdy nie będziesz już więcej mieć 

z nią kontaktu, ale i tak się uśmiechacie. I nie możecie 

przestać. Poszłam pod pałac Buckingham, potem spacer

Piccadilly, potem wróciłam metrem do domu, wciąż się

uśmiechając. Siedzialam godzinę dalej się uśmiechając. 

Potem śmiałam się godzinę z samej siebie i ze swojej 

głupoty, jest wieczór, a ja dalej nie mogę wywalić go z 

głowy i jak o tym pomyślę, to się uśmiecham, a jak tylko

przypomnę sobie, w jaki sposób wymawiał polskie słowa, 

to śmieje się w głos ku konsternacji ciotki. To był śmieszny

dzień i ja jestem śmieszna, bo spotykam wiele ludzi i wiem, 

że z większością nigdy nie będę miała ponownego kontaktu,

wiem to. I dalej się uśmiecham. To jest coś dziwnego. A

najgłupsze jest to, że muszę pomyśleć nad polskim slowem,

które chcę napisać, bo po całym dniu mówienia po angielsku,

zaczęłam chyba myśleć po angielsku i próbuję zawzięcie zacząć

pisać w tym języku. To jest śmieszne. Or ridiculous. 

Bach! I Snape w garsonce babci Neville'a!

Mam nadzieję, że do jutra mi przejdzie, bo podobno od

nadmiernego uśmiechania się robią się zmarszczki. xD

W moim wieku to już poważny problem.