Siemianowice Śląskie...

...czyli podróże tu i tam.
Akurat przy torach i wysypie węgla. Ludzie nawet mili tylko krajobraz jakiś taki szary... 

Moje ostatnie nowe doświadczenie to podróż mega starym tramwajem przez pół godziny. Niby pasażerów nie było jakoś dużo, jednak dalo się zauważyć na twarzach kilku z nich zmęczenie, znudzenie, wręcz senność. Rozumiem pora wieczorna, każdy wraca z pracy do domu, są wymięci, rozczarowani dniem i czekającą ich przyszłością. Ludzie ze Śląska jednak maja chwile, gdy są niesamowitymi optymistami, gdy potrafią uraczyć cię dobrm słowem gdy zapytasz o drogę, uśmiechnąć się gdy uda cię się zdążyć na auobus- ale tylko do wieczora! Niesamowite zjawisko, jak praca i godziny potrafią zmienić człowieka. Jak ich samopostrzeganie świata zostaje w pewien nienaturalny sposób wyparte z ich świadomości. Robią się zgorzkniali, odpychający, egoistyczni. Zaczyna się powrót do domu, wyścig do łóżka, ciepłej herbaty, obiadu. Wyścig w którym ci zwykli ludzie zamieniają się w bestie żądne jak najszybszego powrotu do domu, nawet kosztem innych. Tutaj rano nie myśli się tak bardzo żeby zdążyć do pracy, jak wieczorem o powrocie do domu.
Tutaj najlepij daje się dostrzec znaczenie przysłowia: Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej.