nie myśl...

             Boję się,

boję się tego uczucia, które kiełkuje na dnie mojego serca od kilku lat.

Nad którym nie panuje. Z jed­nej strony - nie mogę cię kochać. Nie mogę, bo było by to wbrew mnie.

A z drugiej strony, gdy nie ma cię obok czuję wewnątrz tylko pustkę.

I tak długo, dopóki chociaż cię nie dojrzę - nie musisz nawet na mnie spojrzeć - wszystko wydaje mi się szare, smutne i pozbawione sen­su. 

Nie mogę...

Nie mogę, ponieważ kocham cię zbyt słabo, by znów ci zaufać.

Kocham cię miłością, która jest skazana na upadek, na potępienie, na śmierć. A jed­nocześnie, kocham cię na tyle mocno, że nie potrafię się zmusić, by o tobie nie myśleć, by nie szukać cię wzrokiem.

Kocham cię moimi marzeniami...

To mnie zabija. Powoli, od środka męczy moje serce.