Problemy interpretacyjne,

Co za różnica czy notka jest napisana w pierwszej lub trzeciej osobie? W obu przypadkach tekst może być równie dobrze prawdziwy, jak i wymyślony. Dlaczego forma ma zniewalać tekst? Tylko dlatego, że pani
w licem powiedziała, że wtedy można go utożsamiać z autorem. A gdyby wszystko odwrócić? Przecież to i tak nie ma większego znaczenia, bo każdy interpretuje tekst według własnych upodobań, a nie zgodnie
z zamierzeniem autora.
Nie chcę być zmszona zaznaczać za każdym razem, czy dana nota powstała w mojej głowie, jest wynikiem moich osobistych doświadczeń lub stanowi opis życia któregoś ze znajomych. Nie chcę zastanawiać się, czy pisać w pierwszej osobie, bo wszyscy pomyślą, że to o mnie, czy w trzeciej, bo wtedy zapewne opisuję zdarzenie zewnętrzne wobec mnie.
Jeśli ktoś znajdzie choć jeden wyraz, który go poruszy, w którym odnajdzie siebie samego, który będzie opisywał jego zachowanie, charakter, myśli, będzi uważał, że do niego kieruję ten tekst, choćbym napisała go pod wpływem obejrzanego filmu, nie inspirując sie żadną znaną mi osobą.

Nie będę tłumaczyć się z tego, co tu piszę, bo (JAK NAPISAŁAM W PIERWSZEJ NOTCE) jest to kompilacja tego, co widzę, słyszę, odczuwam. Żaden wpis nie powstaje i nie jest obrazem jednego zdarzenia, co najwyżej jedno zdarzenie może stać się natchnieniem do dalszych wniosków i przemyśleń, które tu znajdą swój wyraz.

Jeśli nie spędzasz ze mną 24 godzin dziennie, jeśli nie rozmawiasz ze mną, jeśli nie wiesz, co u mnie słychać i jeśli nie siedzisz w mojej głowie i sercu, nie znasz wszystkich myśli i uczuć, nie oceniaj mnie, nie masz do tego prawa. Jeśli masz zamiar to robić mimo wszystko, po prostu tego nie czytaj, mi twoje pomówienia nie są potrzebne, a moje notki nie są ci niezbędne do życia.

To nie jest jakieś wielkie arcydzieło, więc odpuśćmy traktowanie tego pb jak skarbnicę wiedzy o mnie.