Nie bierz tego do serca.

         Byłoby łatwiej zakochać się w aktorze. W tym układzie sprawa jest jasna - ja nigdy nie osiagnę czego bym mogła chcieć, on nie będzie sprawiał wrażenia, któro rodziłoby nadzieje. W innym wypadku muszę stać w kolejce, co zupełnie nie jest uwzględnione w moim renesansowym planie. Jednak i tak podswiadomie w niej stoję, w dalszym ciągu. Po co? Nie zależy mi przecież ponad wszystko na tym, co mogłoby być tego następstwem Nie twierdzę również jednoczesnie, iż byłoby mi to przykrym doswiadczeniem. Zatem...? Czy jest w tym interesujące jedynie to, że pragnę czegos, czego nie mogę mieć? Co z tego, jesli nie podejmuję tego wyzwania w pełni? Jakiż sens? Może jednak podswiadomie skrywam pragnienie? A może to pomyłka? Hm. Sugerowana odpowiedź, która zmniejsza poczucie odpowiedzialnosci. Pytający sam sobie jest winien.

         Tylko się zatrzymaj. Niebo zacznie się poruszać. Cóż to ma do rzeczy? Nie odwracaj wzroku. Czekaj, zaraz chmury będą płynąć. Spójrz zachodzącemu słońcu w oczy. Usmiechnij się tajemniczo. Ono też skrywa swoje sekrety. Cisza. Nie odwracaj wzroku. Ukaż zainteresowane wcielenie odwagi. Rzuć wyzwanie, któro zostało przez ciebie podjęte. Patrz, co się dzieje. Nie odwracaj wzroku. Nie odwracaj. Usmiechnij się. Skrywaj księgę oczu. Ją czyta się z odległosci pary ust. Intryguj.

         Bodaj by owa księga została odczytana. Jedynie z dozwolonej odległosci. Przez zasługującego na jej tresc mędrca. Po cóż głupiec miałby czytać pozycję pełną mądrosci bez wyniesienia z niej nauki? Każdy ruch ma być wartosciowy. Jesli ty skrywasz księgę, ty decydujesz, kto będzie ją czytał.

         Odpowiedni mędrzec. Odległosc pary ust. Jedynie to należy zapamiętać.

Wolniej, wolniej, wstrzymaj konia. Dokąd pędzisz w stal odziany?