Dziewczyny, ja odchodzę.

Nie wytrzymam tego, nie chcę, żeby moje życie kręciło się wokół kalorii, wagi i wymiarów.

Anoreksja już mnie dopadła, na szczęście ktoś pomógł mi to zrozumieć.

 uczacsiezycia, thinaseq - dziękuję.

Rozmawiałam wczoraj z mamą. Pomoże mi wrócić do normalnego jedzenia.

Jeśli jej się nie uda to udamy się do odpowiedniego miejsca.

Raczej nie przypadła mi do gustu wizja siebie w psychiatryku, więc naprawdę się postaram.

Mam nadzieję, że chociaż część Was w pore zrozumie w co się pakuje.

Możecie sobie mówić " osiągnę swój cel i wrócę do normalnego jedzenia ", ale to nie takie proste.

Nie niszczcie sobie życia, tak jak ja. Całkowicie się odizolowałam, siedziałam w domu cały czas, planowałam diety... koniec tego.

Może nie mam jeszcze wyniszczonego organizmu, ale byłam na prostej drodze do tego.

Co to jest jedzenie 100 kcal dziennie albo w ogóle niczego?

Wyniszczona, przesiąknięta tym wszystkim co tutaj robimy psychika wystarczy, żeby skończyć na terapiach, albo co gorsza w szpitalu pod kroplówkami.

Przemyślcie sobie to, proszę.