.,.

    Ostatni rok, jego większość jak i początek tego był trudny. Wiele spraw się skomplikowało, jeszcze więcej całkowicie namieszało, kilka się wyjaśniło, kilka pozwoliło o sobie zapomnieć. 

    Co się stało? To się zaczęło dziać jakieś pół roku temu. Odległość niczego nie zmieniła. Udowodniła jedynie, że za granicami, w ogległości wielu mil od domu, również nie ma miejsca ani dla mnie, ani dla tego gniewu uwięzionego w moim ciele, gniewu, który domaga się wyswobodzenia. Błędem było pokonywanie tej odległości, pozwalanie sobie nie tylko na złudzenia, ale niemal na przekonanie o własnej nieomylności i sile. Czy to nie Kean zapytał mnie, dlaczego tak ważna jest dla mnie władza? Potrząsnęłam wtedy głową i zmieniłam temat, ponieważ nie miał racji-pragnęłam jedynie wolności-

    Po opuszczeniu psychiatryka (serdecznie dziękuję rodzinie) i długich tygodniach szukania jakiegoś lokum zamieszkałam z czterema facetami, z którymi poznała mnie znajoma spotkana w autobusie. Trwało to może z dwa miesiące. Ostatniego wieczora braliśmy prochy T'ai Chi- nikt mi nie powiedział, że była w nich domieszka anielskiego pyłu- które dostarczył ich znajomy Kean. Odpływali już kiedy wróciłam do domu więc i ja wsunęłam listek na język. Pamiętam, że postanowiliśmy pójść do sklepu monopolowego, a w drodze powrotnej zatrzymać się w parku i popatrzeć na zachód słońca.  Kiedy wyszliśmy z domu, Kean nie był w stanie iść. Przechylał się do przodu i wpatrywał błyszczącymi oczami w swoje sandały. Jego stan powinien być dla mnie ostrzeżeniem jednak sądziłam, że jestem niepodatna na takie odloty, a poza tym oswoiłam się już z LSD kilka tygodni temu.  Dotarliśmy do sklepu. Kiedy chłopcy wyszli ze sklepu, zaczęłam już tracić panowanie nad sytuacją. Skierowaliśmy się do parku. Wcisnęli mi do rąk jakąś butelkę. Najpierw była mała, potem wielka, najpierw była płaska, potem pękata. W trawie roiło się od jaszczurek, które gryzły moje stopy. Z dałęzi drzew zwieszały się małe potworki, które chłostały mnie ostrymi ogonami. Łagodny początek tej podróży był już tylko wspomnieniem. Jeden z chłopaków powiedział mi później, że zanim w końcu ruszyli do domu, to mnie wlokąc, to mnie niosąc, dreptałam w kółko i gadałam do siebie. Ścigał ich jakiś rowerzysta, ponieważ myślał, że chcą mnie zgwałcić.

     Cos ię stało? Mój umysł, ciało, znajomości z innymi ludźmi - wszystko to zaprowadziło mnie do nikąd; w którymś momencie zaszłam zbyt daleko. To wszystko. Przez chwilę myślałam, że nie można już niżej upaść, ale to nieprawda. Gdy człowiek dojdzie do tego punktu, odkrywa, że nie ma dna, że można upadać bez końca. Muszę wypełnić swoje życie, nie stosując się do reguł, ograniczeń i sumienia. Tak właśnie się dzieje, kiedy człowiek wyzwala się z więzów.