,.,

    Wiem, że to, co piszę, jest w większości niedojrzałe i egocentryczne i że samo w sobie może wpędzić kogoś w depresję. Depresja jest jak cegła umieszczona na czubku głowy. Ciężar przytłacza myśli i zamienia je w sztabki ołowiu. 

    Boję się mówić ludziom, jak bardzo ich kocham, bo w tedy zrozumieją, jaka jestem samotna.

    Nigdy nie pragnęłam śmierci tak bardzo jak teraz. Pożądam jej, tęsknię do niej, potrzebuję jej, żeby uciec od tego świata. Muszę stąd uciec! Świat naciska na mnie coraz bardziej, wkrótce mnie polknie. Dobry Boże, kiedy wezmę pigułki, spraw, by to był ostatni raz. Inaczej się nie wygra. Jeśli człowiek jest zbyt wrażliwy, nie przetrwa, jeśli nie jest wrażliwy, nie może pisać.

    Myślę, że jestem histeryczką. Czy to lepsze niż pogrążanie się w depresji? W takich chwilach wszystko wydaje się wspaniałe, jak po LSD, rzeczy nabierają wyrazistości. Nie ma sensu żyć. Oto my, pospolite, zabiegane stworzenia, nazywane istotami ludzkimi, szukające jakiegoś sensu swojej egzystencji. Ale tego sensu nie ma. 

    W pułapce. Atakują mnie różne obrazy, wspomnienia, dni i fragmenty mojego życia. Wszystko to mieści się w maleńkich kwadracikach ścian, które napierają z każdej strony. Nic nie ma. Spróbujcie zrozumieć. Spróbujcie zobaczyć, co się dzieje. Nic nie ma trzech wymiarów. Wszystko jest przezroczyste.