The impossible cz1.

Tak na wstępie wspomnę, że przenoszę się z adresu goodstory. Nie poszło mi , zrezygnowałam, ale mam dużo zdjęć, którymi chętnie się podzielę, opowiadania które bazgram w wolnych chwilach. 

Tak więc będę zamieszczać głównie swoje prace , ale jestem otwarta na twórczość innych! :) 

Można wysyłać na priv, bądź prosić w komentarzu niżej o emaila ;) 

~

"The impossible" cz.1

"Nagle zerwał się wiatr. Znalazłam się na środku łąki otoczonej z każdej strony drzewami, kołyszącymi się na prawo i lewo. Bałam się.. Nie wiedziałam co mam zrobić. Niebo stało się ciemne, wręcz czarne. Zaraz miało padać. Czułam, że nadciąga śmierć. Stałam w bezruchu, nie mogłam się odnaleźć. Wiatr stopniowo zwiększał prędkość. Kołysał mną jak tylko chciał. Nie mogłam na nikogo liczyć, z domu uciekłam. Nie byłam im potrzebna. Z daleka dostrzegłam małą ciasną szparę. Byłam drobniutka, postanowiłam czym prędzej się tam schować. Może przetrwam ten dzień, chociaż nie bardzo mi na tym zależało. Brnęłam przed siebie, stawiałam opór wiatru, próbowałam.. Nie dałam już rady.. Upadłam.. Prawdopodobnie uderzyłam o jakiś kamień. Leżałam na środku łąki, podczas kiedy zaczynał padać coraz mocniejszy deszcz. Straciłam przytomność.. Umierałam. Szłam czarnym tunelem, brakowało mi tam tylko światełka. Światełka, które miało mi wskazać drogę. Szłam szukając go. Musiałam sie poddać, oznaczało to, że jednak Bóg chce mi zadać jeszcze trochę cierpienia. Dobra, przyzwyczaiłam się już. Nie wiem czy nazwać to szczęściem, czy udręką? Nie wiem w jaki sposób się to stało, obudziłam się. Ten dzień był zupełnym przeciwieństwem dnia mojej prawie śmierci. Tak, od tej pory tak o nim mówię. Słońce świeciło. Obudziłam się chyba dosyć wcześnie bo na trawie lśniły kropelki rosy. Cudnie to wszystko wyglądało. Zaczynała się wiosna.. Kwiaty budziły się do życia, ptaszki radośnie podśpiewywały, zwierzęta wracały na łąkę. Nie spotkałam tego miejsca nigdy wcześniej, chociaż żyję już w tym mieście 16 lat. Dziwne. Próbowałam się podnieść.. Byłam bez sił.. Nie wiem ile dni byłam nieprzytomna, ale głód doskwierał mi niesamowicie.. Pochodzę z dosyć dobrego domu, więc zabrałam ze sobą torbę ubrań i trochę pieniędzy oraz kilka podstawowych. Zdecydowałam, że udam się do miasta na staje skorzystać z toalety. Uczesałam się, przypudrowałam, żeby nie odstraszać przechodni. Nie wiedziałam w którą stronę mam iść, zmierzałam prosto przed siebie.. Nie wiem jak długo szłam, czas mijał mi mozolnie. W końcu dotarłam do jakiejś ulicy, kilka kroków dalej znajdował się przystanek. Spojrzałam na rozkład. Jedzie do centrum, bingo. Miałam jeszcze 8 minut. Usiadłam więc na ławce obok, spojrzałam na moje siniaki na rękach, ciekawe co mi się stało.. Autobus przyjechał. Mało ludzi było w środku . Kupiłam bilet, usiadłam na wolnym miejscu i zastanawiałam sie gdzie spędzę dzisiejszą noc. Chyba zostawał mi tylko park, bądź peron na stacji. Miałam tyle szczęścia, że noce były coraz cieplejsze.. Dni mijały mi dosyć monotonnie: spałam na peronie, rano doprowadzałam do normalnego stanu w toalecie, potem coś jadłam, włóczyłam się po mieście, wracałam na peron i szłam spać. Mijały tygodnie, nurtowała mnie myśl czy rodzice o mnie zapomnieli, czy nieudolnie szukają. Tęskniłam za nimi, za domem, łóżkiem, ciepłym prysznicem, gorącym obiadem, tutaj na takie rarytasy pozwolić sobie nie mogłam. Nie wiem jak długo tutaj wytrzymam, pieniądze powoli mi sie kończyły, chciałam znaleźć pracę, ale kto przyjmie 16-latkę do pracy, na dodatek w ciągu roku szkolnego.. Nie znalazłam tu nikogo, z nikim nie rozmawiałam. Powoli ogarniała mnie paranoja. W przeciągu całego dnia wymieniałam kilka słów ze sprzedawczyni w Żabce. Mijały dni, ja błądziłam myślami gdzieś daleko..

Przechadzałam się ulicami, oczywiście nie byłam obecna, standardowo. Wpadłam na kogoś równie nieobecnego jak ja . Przewróciłam się..- Ty ciooo... - zaczęłam wrzeszczeć dopóki nie zobaczyłam kto to..

- Ali? Ali to Ty? - zapytał zaskoczony..

- Tak Joe, witaj. - ucieszyłam się w głębi, chociaż z natury nie lubiłam pokazywać uczuć.

- Co u Ciebie ? Kiedy my się widzieliśmy.. Pójdziemy na kawę?

- alee..

- Ciii.. nic nie mów Ali, chodź pójdziemy do naszej ulubionej, pamiętasz?

-Jasne.. - poddałam się.

Joe to mój stary przyjaciel. Zawsze mogłam na niego liczyć.. Nigdy mnie nie zawiódł, ale wyjechał. Przeprowadził się z rodziną. Widocznie wrócił.. Dotarliśmy na miejsce.

- Ali, co się dzieje? Nie znam Cię od dziś, widzę, że coś jest nie tak..

- Joe, czy ja kiedykolwiek coś przed Tobą ukryję?

- Nie - uśmiechnął się, najpiękniejszym uśmiechem. Tym moim, tym którego pamiętam sprzed lat.. - Opowiadaj..

Musiałam, nie miałam wyjścia.. Oszczędziłam mu kilku szczegółów jednak wiedziałam, że prędzej czy później będę musiała i do nich wrócić..

- Żartujesz sobie ze mnie? Mieszkasz na peronie? I co myślisz, że teraz pozwolę Ci ot tak tu zostać? O nie Ali, mylisz się. Bierzesz swoje rzeczy i zapraszam do mnie. Wróciłem sam i wynajmuje niedaleko mieszkanie. Nie masz nic do gadania.

- Ale... - w sumie nie chciałam protestować , miałam dosyć tygodni spędzonych na peronie.. Spadł mi z nieba..

- Powiedziałem, nie masz nic do gadania. - wstał, zostawił pieniądze za nasz deser i zmierzyliśmy po moje rzeczy..

Chupm.