tak się czuję, na chwilę obecną.

Zaczynam od nowa po raz  kolejny.

Mam marzenia i za wszelką cenę je spełnię.

Mogę mieć wymówkę, że święta i tak dalej, ale  siedzi mi to w głowie. Takie obrzydzenie do własnego ciała. Pragnę w końcu zaakceptować siebie,  swoje ciało. Jedzenie zapewnia nam chwilę radości, dosłownie chwilę, gdy już przełykamy porcję danego dania, cała magia pryska a my czujemy wyrzuty sumienia. Więc po co to? Oczywiście nie mówię tu o totalnej głodówce. Postaram się ograniczyć wszystkie śmieci jakie pochłaniałam dotychczas. Dzisiaj daje sobie jeszcze spokój z tym wszystkim, jutro jest nowy dzień.

Dokonam pomiarów i zaczynam moją walkę. Życzcie mi powodzenia.