cudowna niepewność

Próbuję to ignorować. Mówię tekst w stylu "tym razem nie będę się odzywać", albo.. " zdystansuje się". Nie ważne jak silne wcześniej było to postanowienie, w momencie kiedy go zobaczę, zapominam. Głupieję.. mam problem, w pierwszych minutach, w których go zobaczę, żeby na nowo przyzwyczaić się do jego obecności. A przecież zwykle jest to raptem kilka dni rozłąki. W tym momencie moje serce zaczyna galopować,  jak stado wygłodzonych z braku wolności rumaków. Moje ciało zaczyna mówić własnym językiem, zupełnie mi obcym.
Rozmowa zwykle nie toczy się na poważne tematy, często ciężko mi określić dokładnie jakiego tematu dotyczy. Jest sumą jakiś głupot, zgryw, żartów.. jest zabawą, która nigdy się nie nudzi. A ja (i mój psychologiczny mózg) staram się ogarnąć bieg wydarzeń. I kiedy wydaję mi się, że umiem wszystko doskonale przewidzieć, ten lekki klimat, który jest wszechobecny nagle zyskuje na powadzę. I dzieją się rzeczy, padają słowa, których nie byłam w stanie przewidzieć i które odciskają się w moim sercu, niczym foremka na cieście. Pozostawiają konkretny kształt i konkretne uczucie. Chociaż dniami i nocami wymyślam przeróżne scenariusze kolejnego spotkania, one nigdy się nie sprawdzają. Nigdy nie wiem czego się spodziewać i może dlatego, chcę mi sie zasypiać, chcę mi sie wstawać, chcę mi się czekać, z tym cudownym uczuciem ekscytacji i niepewności. 

DOBRANOC ;)