już tak nie będzie

to się nigdy więcej nie zdarzy.
nie pośmiejemy się razem, nie pociśniemy wspólnej beki w szatni, nie wyponiewieramy się na rogrzewce, nie zrobimy takiego odpału co by nie mieć siły na grę, nie pogadamy o pierdołach, nie rozwiążemy problemów, nie bdziemy chować się z nałogami, nie bdziemy wrzeszczeć na swój widok, nie bdziemy ciskać w siebie piłkami z całej siły, nie bdziemy kiwać sobie chamsko piłek, co by zobaczyć jak druga zdziera sobie kolana, nie bdziemy robić bułeczek z szynką, nie bdziemy zawstydzać kobiet w sklepach pokazując im dwa dowody osobiste, nie bdziemy śmiać się z innych, nie bdziemy jeździć zatłoczoną 50tką, nie bdziemy lajkować postów na fejsiku, nie bdziemy robić słitaśnych fotek.

czas szybko leci, mija kolejny miesiąc a w mojej głowie fakty nadal nie są poukładane. Trzy miesiące od złej wiadomości, która wstrząsnęła nie tylko tym, co nazywa się mózgiem ale również rozstroiła narząd zwany sercem wywołując pustkę.
Nie da się napisać/powiedzieć/pomyśleć "Niby nic a jednak coś, niby nikt a jednak ktoś".
Ktoś mimo wszystko ważny. I mimo, że nie ma tego kogoś na zawsze ważny pozostanie.

Najbardziej boli, że nie zdążysz się nawet pożegnać. Że nie zdążysz powiedzieć wszystkiego. Że nie umiesz załatać pustki. Że nie umiesz udawać: wszystko jest ok. Bo nie jest, kogoś nie ma.
Inaczej układa się Twoje wszystko, gdy TO przychodzi naturalnie - inaczej gdy wszystko spada na Ciebie jak grad z jasnego i bezchmurnego nieba.

Jedak pozostaje coś, co wywołuje uśmiech. Mimowolny. Wspomnienia. Z jednej strony cieszą, z drugiej ranią. Ranią, bo masz świadomość że to tylko przeszłość, nigdy już przyszłość.

Wiem, że nie chciałabyś, żeby ciekła sól spływała po policzkach. Wiem, że starałabyś się bez zbędnych słów wywołać uśmiech. I mimo absencji w codzienności robisz to.



Każdy kolejny punkt zdobyty w grze, każda łza porażki w szatni, każde trofeum wywołujące radość.
Z myślą o Tobie Szardynko.

I dla Ciebie.


'gdzie jest dyrygent tej pieprzonej orkiestry?'
6.11.2011. [*]