1790.

I po krzyku. To był bardzo stresujący dzień. Spałam jedyne 3 godziny, a na drugi dzień żywy trup. Mam wrażenie, że stresowałam się bardziej niż Oni. Nie chce myśleć w takim razie co będzie kiedyś na moim ślubie...

Ten ślub i wesele były inne niż wszystkie to na pewno, ale chyba jedno z lepszych. Mimo że jako druhna miałam mnóstwo obowiązków to wybawiłam się niesamowicie! Młodym również spadł kamień z serca, że wszystko tak dobrze wypadło. No, może poza jednym incydentem, ale to już nie ich wina - nie mogą się obwiniać za to, że niektórzy ludzie są burakami.

Poza tym, że byłam świadkiem to brat i jego żona zaufali mi i byłam ich fotografem. To moje pierwsze takie doświadczenie, ale myślę, że dobrze sobie poradziłam. Miałam wszystko zaplanowane. Rafał mi pomagał i zastępował mnie, kiedy było trzeba po wcześniejszym szybkim kursie obsługi aparatu ode mnie. ;D Z

obaczyłam sporo ludzi, których dawno nie widziałam, a Rafał kupił całą moją rodzinę grą na akordeonie. Jestem z niego dumna. :)

Czarnej owcy nie było i dobrze. Ale miałam gdzieś z tyłu głowy nadzieję, że może jednak przyjedzie chociaż złożyć im życzenia - nawet koleżanki z pracy bratowej były, a jego-brata nie było. Będzie tego kiedyś żałował.

W sobotę mały wypadzik, a w niedzielę chrzciny i chyba póki co koniec tego rodzinnego maratonu.

Edit.: kocham jakość fotobloga, po prostu kocham :')