30/09/2010

Tak, nie wiedziałam jakie zdjęcie dodać (kurde, jakby to miało niby jakieś znaczenie, pf!), więc postanowiłam odświeżyć jakiś staroć, co prawda w mało kreatywny sposób, ale zawsze.

Nie chcę mi się w to po prostu wierzyć...

Wydawało mi się, że w związku podstawą jest zaufanie. Że bez tego tak naprawdę nie ma sensu budować fundamentów wspólnej miłości, bo czymże jest miłość bez zaufania? Ciągłym oskarżaniem partnera/-ki o zdradę (wszelkiego rodzaju), o brak uczciwości, lojalności. Ciągłym wysnuwaniem bezpodstawnych wniosków i jakże irracjonalnych na różny temat.

Nie mówię, że wiem o tym z własnego doświadczenia. Nie.

Ale nie potrafię zrozumieć... tego, że gdy mówię coś - szczerze, bo po cóż miałabym kłamać? - spotykam się z niedowierzaniem. To też jest w pewnym stopniu brak zaufania. Bo jeśli nie wierzysz w wypowiadane przeze mnie słowa, to znaczy, że mi nie ufasz.

Gdybyś ufał - uwierzyłbyś.

Ja ufam - więc wierzę w każde wypowiadane Twoje słowo.

Możesz oskrżać mnie o wiele rzeczy. Jeśli na pierwszy rzut oka, według Ciebie, wygląda coś podejrzanie. Okay, każdy ma prawo do oceny na przykładzie swoich własnych, wysnutych wniosków.

Ale jeśli, na listość Boską, mówię Ci, że tak nie jest - to zaufaj mi i uwierz.

Jeśli wierzysz, gdy mówię, że Cię kocham to uwierz w każde moje słowo. Obiecuję, że Cię nie zawiodę.

A jeśli kiedykolwiek to zrobiłam, a wydaje mi się, że tak - przepraszam. Choć słowo to niewiele znaczy napisane za pomocą klawiatury na szarym tle imitującym kartkę papieru.

Btw.

Może znowu czegoś nie zrozumiałam, może znów coś pokręciłam.

Ale to są tylko moje przemyślenia. Po to założyłam hasło.

Pomimo, że piszę w sposób jakbym pisała do większej liczby odbiorców.

Ale ja po prostu lubię tę formę pisania. I nikt mi tego nie zrobi, tu mogę swobodnie opowiedzieć o tym, co mnie boli, smuci, złości ale także cieszy i raduje.