Inception.

Godzina 15:15 - wchodzę do domu, po pierwszym dniu odbytych praktyk w aptece. Nie było źle, jak myślałam, że będzie.

Ale nie o tym chciałam pisać.

Włączyłam sobie Hans'a Zimmer'a - Time.

Miałam ochotę posłuchać czegoś kojącego moje zmysły, a jednocześnie wzbudzającego przeogromny dreszcz na całym ciele.

Takie, powiedzmy, wyciszenie się połączone z wejściem w stan nieświadomości.

Hans Zimmer - Time

Słuchając sobie tejże muzyki, myślałam. Zastanawiałam się.

Kim my tak naprawdę jesteśmy? Czy jesteśmy prostymi jednostkami złożonymi tylko z bliżej nieokreślonej liczby atomów?

Spójrzmy na otaczający nas świat. Jesteśmy jego częścią. To, gdy słońce wschodzi nad wieżowcami naszego miasta oświetlając go i dając początek nowemu dniu, który może okazać się najwspanialszym w naszym życiu.

Patrząc na zwierzęta, które kierują się swoim instynktem, zdawać by się mogło, że nic nie jest w stanie zniszczyć ich drogi życiowej, którą spokojnie zmierzają.

Miałam dziś dziwny napływ myśli, po tytułem 'wszystko jest takie... materialne'.

Świat składa się z materii, my jesteśmy materią. Zachowujemy się prawie jak te dzikie zwierzęta na wolności... z tą małą różnicą, że w świecie zwierząt wszystko ma swoje miejsce. Jest idealnie poukładane, niczym w tym sklepie, w którym nigdy nie mogłeś niczego dotknąć.

W naszym jest trochę inaczej. Każdy dotyka, ogląda, czasem nie odkłada na półkę. Wszystko zaczyna być coraz bardziej brudne i pomieszane. Więc zaczynamy się gubić. Następnie frustrować, a potem wymyślać.

A przecież można żyć idealnie, według schematu. Nie, nie mam tu na myśli monotnii. Żyć według schematu, który masz zakodowany tam, w sercu.

Przecież to takie proste, rozejrzyj się.

A pod koniec dnia spójrz, jak zachodzi słońce, które znika gdzieś, za ostatnim budynkiem tego miasta.

I podziękuj, że byłeś w stanie je dzisiaj oglądać.