When it rains.

Nie chciałam znowu pisać pod wpływem negatywnych emocji...

Nie chciałam, żeby inspiracją do pisania był smutek...

Ale siędzę w tych cholernych czterech ścianach, dalej nie dowierzając i z wyrzutami, że " Przecież nie tak miało być"....

Niebo dziś płakało.

Dlaczego?! Przecież wcale się nie zapowiadało...

Tak, i co z tego?

Nie potrafię dziś dobrać słów. Dalej czuję taką dziwną ciszę, spokój  jakby coś się skończyło. To taka głośna cisza, od której dostajesz paranoji i niepokojący spokój, od którego chcesz uciec, ale nie masz pojęcia dokąd.

Tak, cisza i spokój. Właśnie to jest mi teraz potrzebne. Cisza i spokój, które przerodzą się niebawem w ukojenie dla mojej duszy, a wtedy poczuję się bezpiecznie. Może wtedy nie będę się bała.

Na dzień dzisiejszy boję się spotkać Tego spojrzenia, bo nie wiem jaką tym razem przybierze formę. Nie wiem czego się spodziewać, więc nie chcę się narażać.

Tak, wolę milczeć.

W zasadzie, to lubię milczeć. Zatopić się we własnych myślach, zamknąć i odpłynąć gdzieś, gdzie nie czuję zagrożenia.

Czas.

Nie wiem ile go potrzebuję, by ochłonąć i poukładać siebie.

Ale mam nadzieję, że gdy się skończy...

... wszystko inne zacznie się na nowo.

A tymczasem, ja... oczekuję tylko cierpliwości i zrozumienia.

Ale nie do sytuacji.

Do mnie.

Tylko o tyle chcę prosić.