;)

"W ostatnich przebłyskach mierzchnącego dnia widziałem blask jej oczu pełnych łez - łez, które nie chciały spłynąć.
- Byłam bardzo szczęśliwa... bardzo hojnie obdarowana przez los... bardzo dumna - mówiła dalej. - Zbyt hojnie obdarowana. Zbyt szczęśliwa przez krótką chwilę. A teraz jestem nieszczęśliwa... na całe życie.
Podniosła się: jej jasne włosy zdawały się chwytać wszystko pozostałe światło i lśnić złotem. Wstałem także.
- Aż tego wszystkiego - ciągnęła żałośnie - ze wszystkiego, co zapowiadał, całej wielkości, z jego wspaniałomyślnej duszy, szlachetnego serca nie zostało nic, prócz wspomnienia. Pan i ja...
- Będziemy go zawsze pamiętać - powiedziałem pospiesznie.
- Nie! - krzyknęła. - Niepodobna, aby to wszystko przepadło - aby takie życie zostało poświęcone, nie zostawiając po sobie nic prócz bólu. Pan wie, jakie rozległe miał plany. Wiedziałam o nich także - nie mogłam ich może zrozumieć - ale inni o nich  wiedzieli. Coś musi pozostać. Jego słowa przynajmniej nie umarły.
- Jego słowa pozostaną - powiedziałem.
- I jego przykład - szepnęła do siebie. - Ludzie podziwiali go, dobroć jego jaśniała w każdym czynie. Jego przykład...
- To prawda - powiedziałem. - Został też jego przykład. Tak, jego przykład. Zapomniałem o tym.
- Ale ja nie zapominam. Nie mogę - nie mogę uwierzyć - jeszcze nie mogę. Nie mogę uwierzyć, że nigdy go już nie zobaczę, że nikt go już nie zobaczy - nigdy, nigdy, nigdy. " 

Jadę na pierwszego grilla w tym roku. Trzymajcie sie dziubaski.