To wszystko jest tak spierdolone, popierdolone i bez sensu, że nie jestem w stanie tego opisać.

Jedno wielkie dno, ropacz, smutek, nienawiść, gniew, żal, fałszywość, brak zaufania, tajemnice i kłamstwa.

Tak wygląda teraz moje życie.

Nie wiem jaka mam być w stosunku do innych, każdy wbija mi nóż w plecy, nie jestem w stanie ich wyciągnąć. Tkwią we mnie, sprawiają niemiłosierny ból, utrudniają normalne funkcjonowanie.

Boję się powrotu do szkoły, boję się, że nie będę sobie z niczym radziła, i z ludźmi, i z nauką.

Jak będą wyglądały relacje z innymi? Jacy oni będą dla mnie?

Czy powinnam zacząć wszystko od nowa? 

Nie chcę udawać, nie chce być zależna od innych, nie chce by mogli mną manipulować.

Nie chcę by mnie ranili.