Nienawidzę nienawidzę samotności a jednak jestem na nią zmuszony. Czy to po prostu ból istnienia? Czy może sztuczny wymysł wyobraźni? Nie chcemy być sami a jednak wciąż sami jesteśmy. Gdy czujesz bliskość wszystko wydaje się być w porządku. Nagle uświadamiasz sobie ukryty cel. Robią z ciebie frajera do wykorzystania. Dowiadujesz się o tym stopniowo, kiedy chcesz żeby ktoś dla ciebie zrobił cos ,jakąś przysługę, to ta osoba nie ma czasu, lecz gdy ona chce żebyś ty zrobił cos dla niej nie potrafisz odmówić. Czy to dlatego ze jesteś slaby? Czy bycie miłym oznacza słabość? Dlaczego pozwalasz manipulować sobą? Czy przez to ze w tedy nie czujesz się samotny? Ale czy to jest poprawne? Co nas motywuje do takiego działania? To psychiczne samobójstwo. Lecz czy jest sposób żeby je ominąć? Jak się uchronić przed tym? Gdzie szukać pomocy? W końcu jest się samemu. Wiec kto ma pomoc? Ludzie istnieją po to by ranić i być ranionymi? A gdzie miejsce na uczucia miłość, szczerość&? Nie rozumiem świata, nie rozumiem ludzi. Uznają uczucia słabością. Wiec co jest prawdziwa siła? Czy siłą jest wygląd człowieka, a może siłą jest jego charyzmy? Może jednak siłą jest bycie kimś? Wiec kim jesteście? Za kogo się uważacie? Czy wasze czyny są waszym własnymi świadomymi ruchem, czy może jesteście marionetkami jakiegoś większego systemu? Co skłania was do wykorzystywania bądź byciem wykorzystywanym? Czy potrafienie się oprzeć jest siłą czy słabością? Jak długo można bronić się bądź ulegać przed wykorzystywaniem? Przecież każdy ma swój limit. Wiec jaki on jest, jak daleko można się posunąć żeby go nie przekroczyć? Czy może powinienem go przekroczyć? Co w tedy się stanie jak go przekroczę? Jestem bezsilny. Nie potrafię się oprzeć wykorzystywaniu. Czemu to robie? Czy to najwyższy czas żeby się zmienić?