Co to szczęćie, powiedz mi gdzie go szukać,
chyba byłem wszędzie gdzie jeszcze mam zapukać,
tego nie da się ukraść, tego nie da się kupić,
chce tego doznania jak zagubione piskle dziupli.
Mam grono kumpli najlepszy to samotność,
ono dobrze mnie rozumie, rozumie za dobrze na złość,
czuje nicość jak moneta na dnie studni,
jak obca istota pośród gatunku trutni.

Nie tylko ty umierasz by narodzić się na nowo,
ja też szukam sensu kroczę krętą drogą,
nie tylko ty upadłeś i podniosłeś się na nowo,
ja też niosę krzyż, życie ciernistą koroną.
Nie tylko ty umierasz by narodzić się na nowo,
ja też szukam sensu kroczę krętą drogą,
nie tylko ty to czujesz bo ja nie jestem inny,
gdy zapada noc szukajmy słońca krainy.

To ten kolejny dzień kiedy tracę w siebie wiarę,
znowu drąże w codziennośći powoli jak kroplę w skałę,
cel do którego dąże okazał się porażką,
czuje że przegrałem bitwę, życie bezustanną walką.
Wczoraj entuzjazm posadził mnie na szczytach,
dzisiaj porażki żar odciął skrzydła, spadam jak ikar,
nie mam dłoni magika na komende czary mary,
nie wyjmę królika z kapelusza nie wiary.
Głowa do góry kark, ciąże niewidzialny kamień,
czytam z ruchu warg nie dociera to litanie,
pada pytanie jak echo odbija w czaszce,
czy mam na tyle siły by znów wstać po porażce.
Z resztą czy to ważne czy kogoś to obchodzi,
otchłań w której się znalazłem bez ratunkowej łodzi,
głucho i ciemno przy mnie nadzieji kłoda,
znów poszukuję lądu na beznadzieji wodach.