Dookoła był mrok, i tylko coś wbijało kolejne gwoździe do pytania ' kim jest człowiek, kim jest człowiek,kim jest człowiek?' Tak miarowo, jak stukot kół pociągu echo słów obijało mi się o myśli. Z boku-na bok, światło zgasło-światło zapaliło się, otworzyłam okno- zamknęłam okno. Tak źle i tak nie dobrze, nie wygonie tej nocy idiotycznego,bo bez satysfakcjonującej odpowiedzi,pytania. Próbowałam stłumić siebie ciszą nicości, ale ona nie istnieje. ' Kim jest człowiek, kim jest człowiek,kim jest człowiek?' Rytmiczne pauzy pomiędzy taktami interpelacji.

  Dzień jest ciemniejszy od nocy, lecz mimo to obudziłam się z odpowiedzią: ' Człowiek jest zwierzęciem stadnym, a tak na prawdę jest sam. Tworzy w sobie nadzieje, aby czuć się bezpiecznie i mieć wiernego,bezinteresownego słuchacza'

  Dlaczego więc do cholery, to jest na porządku dziennym, a gdybym usiadła z Tobą, Tobą , nią i jeszcze nim i zaczelibyśmy gadać do krasnoludków które są- ale ich nie widać, wylądowaliśmy w psychiatryku?
  Mama odpowiedziała  mi zniesmaczona miną, którą wyraziła nietolerancje, dla nazbyt wysokiego poziomu jej we mnie.