Frenum
Frenum jest drugim co do popularności wśród mężczyzn wybierających piercing genitaliów sposobem ich kolczykowania. Wykonywany jest na tylnej, niższej stronie penisa, gdzie kolczyk umiejscawiany jest pod skórą w poprzek prącia. Znany jest zaledwie jeden przykład na tego typu praktyki wśród plemion prymitywnych - mieszkańców Timoru (Indonezja). Funkcją frenum jest przede wszystkim zwiększenie stymulacji podczas stosunku płciowego. Występują również dwie inne odmiany tego sposobu kolczykowania penisa: Lorum, wykonywany nieco niżej, na trzonie członka w pobliżu moszny, oraz Frenum Ladder (drabina), będąca rzędem przekłuć biegnących od nasady w górę prącia. Ilość noszonych kolczyków uzależniona jest od długości penisa i wrażliwości skóry.

Napletek (Infibulation)
Praktyka zdobienia napletka biżuterią jest tak samo stara jak obrzezanie. Podczas igrzysk olimpijskich w starożytnej Grecji atleci przyczepiali swój napletek do trzonu penisa, co najprawdopodobniej dało początek piercingowi napletka. Zabieg ten wykonywano prawdopodobnie po to, by atleci i niewolnicy nie mogli odbywać stosunków płciowych.

Ampallang i Apadravya
Ampallang jest techniką, w której kolczyk przechodzi poziomo przez żołądź i prowadzi nad cewką moczową. Jest to jeden z trudniejszych i bardziej bolesnych rodzajów kolczykowania, dlatego jest stosunkowo rzadko wybierany przez męską część klientów salonów piercingu. W drugiej z wymienionych technik (apadravya) kolczyk przechodzi pionowo przez żołądź i prowadzi przez środek cewki moczowej. Obie techniki wywodzą się ze starożytności: apadravya jest wspomniana w Kamasutrze, ampallang zaś było praktyką rozpowszechnioną w południowo-wschodniej Azji przez setki lat. Ampallang oznacza dokładnie to samo co palang, tłumaczone jako poprzeczka. Technika ta pochodzi z Sumatry i Borneo.

 Guiche (Perineum)
Może być umieszczony w każdym miejscu pomiędzy odbytem a moszną, wzdłuż linii pośrodkowej krocza. Słowo guiche tłumaczy się z francuskiego jako otwarcie, ale współczesna translacja oznacza okno. Umiejscowienie tego kolczyka związane jest z komfortem jego noszenia. Technika ta nie cieszy się dużą popularnością ze względu na częste występowanie komplikacji i trudności w gojeniu.

Moszna (Hafada)
Przekłucie umiejscowione może być w każdym miejscu w obrębie moszny. Przypuszcza się, że ten sposób kolczykowania narodził się w krajach arabskich, później rozprzestrzenił się na północną Afrykę i Bliski Wschód. Przekłuwanie tego miejsca stanowiło rytuał inicjacyjny podkreślający dojrzałość i wykonywane było zazwyczaj po lewej stronie. Do Europy trafił najprawdopodobniej dzięki Legii Cudzoziemskiej, która stacjonowała niegdyś na terenach dzisiejszego Libanu i Syrii. Ten sposób kolczykowania nie był praktykowany przez prymitywne plemiona i uważa się, że jest on wytworem dzisiejszej sztuki piercingu.

Dydoe
Ta technika piercingu najczęściej wybierana jest przez obrzezanych mężczyzn (choć może być naturalnie stosowana u wszystkich chętnych), co prawdopodobnie wynika z faktu, że posiadanie kolczyka umiejscowionego na żołędzi wzmaga u mężczyzn odczucia seksualne podczas odbywania stosunku płciowego.

Możliwość jego wykonania zależy od anatomicznej budowy członka: żołądź musi być wystarczająco duża, by zmieścić na sobie biżuterię i umożliwić przeprowadzenie zabiegu. Igłę przeprowadza się albo przez czubek, albo przez boczne części żołędzi. Nazwa odnosi się zarówno do pojedynczego przekłucia, jak i do pary lub kilku kolczyków.