"Cel jest zawsze o krok...

... gdzie nie sięga wzrok."

Autorytety krzyczą, wiedzą co by było najlepszym rozwiązaniem... A ja? Posłucham? Nie... nie dla tego zeby robić komuś na przekór czy na złości i nie po myśli innych. Wysłucham każdego kto bedzie miał coś do powiedzenia i zrobie po swojemu, tak zeby było dobrze... moze akurat wszyscy mi przyklasną a moze wrecz odwrotnie... Staram się tak postępowac żeby być przynajmniej z samym sobą w zgodzie... Sztuka wyboru to sztuka poszukiwania...

Cały czas idę, szukam, odnajduje, uczę się czegoś co nazywamy życiem... czegoś co kiedyś się kończy... szybko się kończy a każdy chce żeby było wyjątkowo, najlepiej, najfajniej, najzabawniej... Obserwując ludzi mi bliskich stwierdzam że chce żeby było normalnie, z radościami, problemami, słońcem, deszczem, wiatrem który powywa porywa piasek i tnie nim prosto w oczy... z osobą która rozwinie parasol i pozwoli na nowo w tym zamieszaniu zobaczyć co jest grane, tak by  potem razem przewrocić sie na trawe i mrużyć oczy patrząc w słońce.

To chyba własnie szczęście... tak ja to widze.

Sztuka wyborów i kompromisów zwana życiem...

I znowu zamieszcze teks piosenki, napisanej tak po prostu w zwykłej codzienności- dlatego chyba tak doskonale ją oddaje...

Napisaną przez człowieka który też szuka... I choć już wiele znalazł to dalej szuka i znajduje.

"Przez brudne podwórka, psy bezdomne
Przez ludzi o kulach i tych co w normie
Przez bloki dziurawe, dziurawe serca
Przez noce pochmurne, dni bezwonne

Przez ulice miasta i ciemne zaułki
Przez domy bez okien i ludzi bez domów
Przez dzieci siedzące o pustych żołądkach
Przez ojców pijaków i matki bez ojca

Szukając pokoju idę (...)"

Dojdę.