XIII

drogakugwiazdom Masz w stu procentach rację i bardzo dobrze rozszyfrowujesz chaos bijący z mojej strony. Rzecz w tym, że jak sama wspomniałaś - potrzeba chęci, a trudniej o osła bardziej upartego ode mnie. Na myśl o terapii i psychologach zamieniam się w zwierze postawione pod ścianą, po prostu dla mnie to wizja nie do przyjęcia. Niby obca osoba, której można powiedzieć wszystko, jak tutaj... a jednak nie. Tam trzeba spojrzeć jej w oczy i pozwolić by dowiedziała się o wszystkim co Cię w życiu spotkało. Kluska w gardle... udusiłaby mnie zanim jeszcze mózg dostałby informację, że w ogóle powstała... tutaj natomiast jest inaczej - tu (przynajmniej na początku) to było myślenie na głos, mówienie do siebie... czy to równoznaczne z byciem tchórzem? Kto wie, możliwe. Jednocześnie oszczędzam w ten sposób sobie i bliskim kłopotu, terapeuta jasno powiedział (pozwolę sobie przemilczeć okoliczności), że jeśli pewne kwestie będą poruszone, to z automatu musi powiadamiać policję. A nie odpowiada mi wizja plątania się po komisariatach, składania zeznań, szukania winnych...

drogakugwiazdom Nie chcę też by ktoś mówił mi jak mam myśleć i co czuć, a z relacji znanych mi osób, choć oczywiście one tego nie mówiły, wnioskuję, że mniej więcej do tego to się sprowadza. Do przekonania mnie i wgrania konkretnego podejścia. Bronię się 'ręcyma i nogyma' przed każdym, kto chce ingerować w moje procesy myślowe. Mało tego - ponownie, z obserwacji terapeutów w ich życiu prywatnym wnoszę, że najczęściej oni sami bardziej ode mnie potrzebują pomocy. I oczywiście - to bardzo wąska grupa, która nijak nie powinna stanowić wykładni tego czy są skuteczni oraz czy pomogliby mi... ale skoro nikomu nie robię krzywdy (nawet utajonej), nikt nie obrywa z powodu mojego stanu (no nie licząc rodziców, którzy chcieliby wnuków, ba, co było i moim marzeniem) to 'mówienie do siebie' jest wystarczające. A w sytuacjach awaryjnych, kiedy mam ochotę stanąć po drugiej stronie okna w na trzecim piętrze mam solidny zawór bezpieczeństwa. Nic mi nie będzie. Jeszcze raz - w internecie to tylko tak strasznie wygląda. Przecież wszystko gra :)

~xyz To co z całą pewnością nas różni to fakt, że działam mimo lęku. Mimo ogromnego stresu. Jeżeli ostatnią rzeczą jaką miałabym zrobić w odwecie to puszczenie świata z dymem to z pewnością bym to zrobiła. Nie chciałabym nigdy by osoby, które skrzywdziły mnie skrzywdziły jeszcze inne osoby. I mimo różnicy podejść to jednak potrafię Cię zrozumieć i nie uważam tego za tchórzostwo. To co jednak cię trawi. Nie powiedziałeś jej?

drogakugwiazdom Kiedy to nie lęk mną powoduje... W sytuacji gdy chodzi o mnie, wzruszam ramionami na zasadzie "puszczenia w niepamięć". Nie tracę energii na to. To prawda, że w środku kotłuje się od emocji, uczuć, ale nie ma już możliwości by mnie zranić. Jak tak teraz myślę to nawet jeśli rodzona matka przyszłaby i oznajmiła, że tak naprawdę mnie nie kocha - to nic ^^ JA Kocham, wystarczy mi tyle. Tak długo poszukuję spokoju, mam go już prawie w garści... skończyły się tułaczki, dryfowanie tam, gdzie ktoś mnie wyśle. Działanie w kierunku terapii tylko wywróci wszystko do góry nogami. Ostatecznie narobi więcej szkód niż pożytku. Puszczenie świata z dymem to bardzo kusząca propozycja, zupełnie jak w Głowie Kasandry Baranowskiego... przy czym ostatecznie pozostawiłbym atomowy przycisk w spokoju. Ba, nawet go zniszczył, by nikt nie zabawił się w Boga. I mogę pisać to ze spokojem, bo wiem że te osoby nikogo już nie skrzywdzą. Hm, co do opowiedzenia o tym... po części dzielimy podobną historię, choć dzieliło nas kilka lat i kilkaset kilometrów, to połączyło nas wiele. Choć jej piekło było znacznie gorsze. Być może dlatego podświadomie tak dobrze wtedy się dobraliśmy.

drogakugwiazdom Mimo, iż w tamtej chwili nie mieliśmy o sobie pojęcia. Ale.. za wcześnie, człowiek był za młody, za głupi... zbyt niedoświadczony. Nie o wszystkim... najzwyczajniej w świecie nie do końca była okazja, bo to nie jest coś o czym mówi się tak po prostu, choć rozmawialiśmy i o tym. Pewnie wielu rzeczy o sobie jeszcze nie zdążyliśmy się dowiedzieć. Ale mówię to teraz, być może niepotrzebnie zawracając głowę i w tej chwili nie może mnie na szczęście, a może niestety, powstrzymać. Mam nadzieję, że z okazji czwartego lutego znów mnie odwiedzi i powie co myśli, bo może faktycznie niepotrzebnie tyle gadam ^^

drogakugwiazdom To były dwa, rozdarte w czasie dni. Pierwszego moje życie straciło kolory. Tymczasowo, bo wciąż pozostawała, może i naiwna ale jednak, nadzieja na naprawę sytuacji. Z czasem widzę, że byliśmy po prostu za młodzi. Idealnie dobrane osoby, w dobrym miejscu - o złym czasie. Dziś myślę o tym jako o czymś znacznie mniej istotnym, bo w porównaniu do dnia drugiego nie zmienilo się we mnie za wiele, w ten negatywny sposób. Za to "nazajutrz" sytuacja była zupełnie odmienna. Jeden krótki telefon, za który dziękuję Bogu i wychowawczyni, że miała i podała numer - sprawił, że uleciała ze mnie cała tłumiona latami złość. To dobra zmiana, choć również tymczasowa... prawda jest taka, że w tym momencie zniknęły ze mnie niemal wszystkie uczucia. Mój czas i cały świat się zatrzymał. W doslownym znaczeniu tych słów oczywiście tak to nie działa, przecież żyję, potrafię się śmiać, żartować, snuć plany... choć nie umiem już płakać.

drogakugwiazdom By wydusić z siebie jakiekolwiek łzy, muszę sięgać po mocno emocjonalne filmy z dzieciństwa, muzykę którą wspólnie słuchaliśmy czy czytać nasze wiersze... ale jest też ten niby niedosłowny aspekt - czas zatrzymał się dla mnie, bo jeszcze bardziej niż kiedykolwiek wcześniej tkwię i coraz mocniej i głębiej wracam do przeszłości, by w niej znaleźć chwilę ukojenia i szczęścia. Ma to też wymiar fizyczny - staram się w domu przywrócic wszystko by wygładało jak dawniej.. Nie cofnę się dosłownie w czasie, ale spokojnie na starość popadnę sobie w szaleństwo z tęsknoty. Doskonale zdaję sobie sprawę z tego jaka czeka mnie przyszłość i choć momentami ta droga przeraża mnie, czuję że nie bez powodu mam nią podążać.

drogakugwiazdom Ten blog jest częścią, również tymczasową, tej drogi. Zaś dzień w którym poślubię swą samotność, by trwać przy niej do końca swoich ziemskich dni będzie tym, kiedy odłożę ostatnią z masek, by już nigdy nie założyć kolejnej. To będzie jednocześnie piękna i przerażająca chwila. Co się zmieniło? Jestem ledwie widocznym cieniem swego dawnego ja. Jestem kimś, kto MUSI żyć... i trzymac fason w świecie, w którym trzeba udawać, choć wcale sie tego nie chce. Część odpowiedzi jest podana wprost i bardzo oczywista, a część - z pewnością poradzisz sobie w odczytaniu tego lepiej, niż udało mi sie opisać.