Bajlamos, Boliłódź, Dilajla.

Odpowiedź z francuskiego zaliczona, hallelujah. Co za tragiczny stres, nawet matematyka tak na mnie nie działa jak ustna odpowiedź z franca. Odbębnione.

Urocze popołudnie na bulwarach z trzema pięknymi kobietami.

Niech się już MFK zacznie, do cholery. Będzie co robić, na co patrzec, o czym myśleć. Poczuję wreszcie atmosferę kulturalnego miasta, w którym podobno żyję. Naprawdę będę wdychac, wciągać i spijać przez te parę dni wszytsko, co tylko ma jakiś związek z prawdziwym życiem. Jakkolwiek to brzmi. Wystawy, wy-sta-wy!

Och, otłuszczone plecy, fuj fuj fuj! Co za obrzydliwe zwierzęta, ci ludzie.

Od kiedy mój najulubieńszy kuzyn Szopen powiedział mi, ze nie wygladam wcale jak Rumun z torbą na ksiązki i plecakiem na aparat, postanowiłam sobie, ze oleję to, jak to sie prezentuje. Nie można się zajmowac takimi rzeczami, no prosze państwa!
Jak głosi stare chińskie przysłowie, sztuka sztuką, a rzeczywistość? niestety-skrzeczy.
Tak, właśnie tak. Najczęściej skrzeczy światło, zapał, zajęcia, nauka i ostrość a takze własne ambicje.

Długi weekend. Baśka, zdjecia, rower, Gabryśka, Janek, Zuza, ulotki, MFK, osiemnastka Piotra, angielski. Niestety angielski. Posrany angielski.

 Give me some fish, give me, give me some fish.

Kuku!