Często wydaje nam się, że wszystko jest dobrze, czujemy się niesamowicie szczęśliwi, ale to szczęście obraca się w całkowitą nicość, kiedy zaczynamy rozumieć że było fałszywe. Wówczas zdajemy sobie sprawę z tego, ze nie wiemy kim jesteśmy, skoro byliśmy Kimś dzięki ludziom, którzy okazali się zakłamani, czy teraz bez nich powinniśmy czuć się nic nie warci ? Czy można powiedzieć w aspekcie rozpaczy, 'jestem nikim' ? Zabawne, że kiedy przychodzi nam zmierzyć się z niepewnymi chwilami samotności, czasem po prostu wolimy uciec. Niby tacy jesteśmy silni. Ale tak naprawde,  bez innych ludzi u boku jesteśmy tylko puści w środku. Dlatego lepiej płakać, nić uciekać, bo po prawdziwych łzach przychodzi moment prawdziwego uśmiechu, a z kim mam się nim dzielić jeśli nie z tymi, których kochamy? Lepiej codziennie umierać z miłośc, niż zastanawiać się kim jesteśmy patrząc w lustro. Tym bardziej, że czas za kazdym razem pozwoli nam przyzwyczaić się do bólu.