...

Anita wzięła kilka głębokich wdechów, żeby się uspokoić. Zapach ciała Nathana nie pomagał jej wtym, był taki delikatny, słodki...  podniecający... Nie, wracamy na ziemie! wrzasnęła na siebie w myślach

- Przepraszam... - wyszeptała i odsunęła się.

- Nie masz za co przepraszać... Nic się nie stało... Każdy z nas ma trudne chwile... - uśmiechnął się do niej pocieszająco. Wiedziała, że jeżeli teraz na niego spojrzy to znów się rozpłynie, ale chciała to poczuć jeszcze raz. Nigdy nie czuła czegoś takiego, ale bardzo jej się to spodobało. Zatraciła się w jego oczach... Znów nie widziała nic, tylko je... Teraz nie chciała się opanowywać. Ten widok był zbyt piękny...

- Anito nic ci nie jest? - Nathaniel podszedł do niej i pomachał jej dłonią przed oczami. Jej ciało nie reagowało... Anita poczuła, że jej nogi stają się miękkie i nie może się na nich dłużej utrzymać. Upadła na ziemie... Jej głowa uderzyłaby o twardą ziemie, ale na szczęście w odpowiedniej chwili złapał ją chłopak. Powoli zamknęła oczy. Na twarzy chłopaka widziała strach, ale nic nie mogła zrobić... To była jej wina, że zemdlała, dobrze wiedziała, że nie może stać długo na słońcu... Już wiele razy miała takie wypadki, ale zawsze kończyło się to tylko zawrotami głowy... Nathan wziął ją delikatnie na ręcę i zaniósł do domu...

                                                                              ***

Dziewczyna delikatnie otworzyła oczy. Czuła pod sobą chłód satynowej pościeli. Rozejrzała się delikatnie dookoła. Była w swoim pokoju. Leżała na na łóżku... Ale jak to...?

- Nathan ? - wyszeptała.

- Tak? - spojrzała szybko w bok. Koło niej leżał on, delikatnie przesuwal jej paluszkami po czole, ale akurat przestał...

- Co ty tu robisz? Skąd wiesz gdzie mieszkam? - była zaskoczona...