http://www.youtube.com/watch?v=ZkOuBC78qV8

To naprawdę było jak lato ze snu. Wręcz idealne. Wtedy te dni były zupełnie inne niż cała reszta, każdy z nich wyjątkowy na swój sposób. Bo było wiadome, że kolejny taki już się nie zdarzy.

Szczególnie te pierwszego spotkania. A potem przyszedł kolejny wyjazd, co było wręcz niesamowite. Zadziwiło mnie jak los może zaskoczyć człowieka. Bo mimo wszystko to chyba nie był czysty przypadek. Jest to wręcz niemożliwe.

A teraz ? lato sie skończyło, a wraz z nim przyszły problemy. No może za tych "cudownych" czasów lata też jeszcze nie było, ale zbliżało się wielkimi krokami, aż czuć było w powietrzu jego woń... marzenie.

Nie mówie absolutnie, że jest źle - bo posiadam jedną z najważniejszych i najwspanialszych wartości w życiu. Jestem szczęśliwa, bo doskonale zdawałam sobie sprawę z tego, jak czas zmienia więzi między ludźmi. Ja tylko po prostu cholernie tęsknię za tamtymi czasami, które z pewnością już nigdy nie powrócą, bo jest to fizycznie niemożliwe. Nie da się w końcu, po raz drugi poznać tej samej osoby. A wtedy to wszystko było takie proste, nieskomplikowane. Przepełniała mnie wtedy wręcz dziecięca radość, bo dla mnie życie jakby zaczynało się od nowa. Ale jestem świadoma, że tamto życie, te idealne wręcz dni nie powrócą w bliskiej, bądź dalekiej przyszłości. Po prostu nie będzie mi dane przeżyć i poczuć tego co wtedy czułam. Ale pozostanie na zawsze w mojej pamięci, gotowe aby przywołać je w postaci wspomnień.

Ja po prostu oddałabym wszystko, żeby powrócić do tamtych dni i przeżyć je od nowa, jeszcze raz. Takimi cudownymi jakimi je zapamiętałam.