MIłość może pomóc mi znać siebie

Płaczę do pustych ścian...co za wstyd!!!Czuję że wokół mnie nie kocha nikt. Czuję że zawsze już tak będzie....Nie mogę kochać bo słaba jestem wtedy nie myślę o sobie i zatracam się, oddaję wszystko a nie mam nic. Nienawidze swojego zycia!Nie zawsze ale często nawet bardzo często! Próbuję powiedzieć, że wszystko w porzadku,lecz w środku okłamuje samą siebie.Ostatni rok był fatalny!Pasmo niepowodzenień i smutków!Najgorsze jeszcze przede mną nie wiem jak temu podołam...Ale trzeba być silnym prawda?Bzdura. Wszyscy odwracają się plecami a kiedyś nazywali siebie moimi przyjaciółmi(!)Mówili,że będą zawsze w smutku i radości.Nie należe do tych osób które mówią wszystkim co czuje i co jest źle.Ale kiedy już taka się pojawi nie chce mnie nawet wysłuchać.I jest jeszcze gorzej musze tłumić w sobie te wszystkie smutki.One się tak gromadzą i gromadzą i jest coraz ciężej.Czasami mam ochote rzucić to wszystko w kąt!Ale wtedy już naprawde sama zostane.W sumie nic do stracenia nie mam...Ciągle zaczynam od nowa walkę o nastepny dzień,o kolejną chwilę.Ale po co?Dla kogo?W swej bezradności w swym głuchym bólu istnienia zapomniałam jak się żyje,zapomniałam kim jestem(!)