#Ewelina 732

Po jakimś czasie człowiek przyzwyczaja się, zapomina i nawet nie czuje, że zimno, bo zapomniał, co to jest ciepło.



Mówiłeś, że będziemy razem aż do śmierci. Widocznie dla Ciebie jestem już martwa.

 

 

Ważna jest obecność, a Twojej mi zabrakło.

 

 

To właśnie z nim chcę się budzić, wtulona w jego ramiona, na polu, po ostrym melanżu. Chcę trzymać go za rękę, patrzeć z nim w gwiazdy, gdyby przypadkowo się obudził przez moje dawanie mu buziaków. Potrzebuję tego uczucia. Potrzebuję jego. Kocham go.

 

 

Żebyś przeze mnie nie mógł spać i jeść, tak jak ja przez Ciebie. Żeby wszystko straciło dla Ciebie pierdolony sens.

 

 

Kochać, to tylko pierwszy, najprostszy etap, podstawa.
Później trzeba nauczyć się być z tą drugą osobą, być dla niej.

 

 

Wszystko się rozsypało. Zbierać nie będę, bo nie potrafię.

 

 

Znalazłam kogoś, dzięki komu ideały przestały się liczyć.

 

 

Nie pozwolę więcej robić z serca tarczy do lotek.

 

 

Zbyt wiele tlenu zmarnowałam na oddechy z dedykacją dla Niego.

 

 

Ile my mamy lat, jeśli nie potrafimy spojrzeć sobie w oczy i zdobyć się na odrobinę szczerości.

 

 

Czasem za pozorną fasadą uśmiechu rozgrywa się tragedia duszy.

 

 


Najgorzej jest widzieć pustkę w oczach, w których wcześniej widziało się cały świat.

 

 

Zupełnie inaczej jest, jeżeli masz kogoś, kto cię kocha, to Ci daje setkę powodów, aby żyć. Ja ich nie mam.

 

 


a kiedy już odejdziesz i ta cała miłość zniknie, zapomnisz o nas i wymażesz z pamięci mnie, ot tak na wszelki wypadek, żeby czasami nie zachciało Ci się wracać.

 

 

Kilka słów, a czujesz jakby w jednej chwili wyrwał Ci serce i zabrał je ze sobą.

E w e l i n a