` gdyby były same piękne chwile nie

wiedziałabym że żyję

Pojeździłabym sobie na łyżwach. Tak wiem. Obudziłam się w lato. Wakacje. Hura. Cieszmy się. Ale co ja będę przez cały ten czas robić? Na razie podtrzymuje mnie wyprawa do kina w środę z Martą i z Kaśką (jeśli nie wyjedzie do babci). Wszyscy teraz wyjeżdżają, a ja się gnieżdżę w tym jakże wieśniackim mieście. Ale co dalej? Właśnie... Będę czekać na kolonie, na których... Będzie tak jak tu. No, nie licząc morza i większej gotówki w kieszeni. Eh...

Zastanawiając się nad tym, co mnie otacza, doszłam do wniosku, że życie, choć trudne i w pewnych momentach nie do zniesienia jest całkiem miłe. Dlaczego tak uważam? Tego sama nie wiem. Może mam dobry dzień, albo... Doceniłam to co mam. Może nie z dnia na dzień, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Co to, to nie. Ale tak ogólnie, choć czasami czuję się samotna, opuszczona, to wiem, że mam kogoś, kto zawsze mnie będzie wspierał, albo chociaż ze mną pobędzie.

Jak sobie przypomne, co pisałam wcześniej (przyp. notka z przekleństwami) to mam ochotę zapaść się pod ziemię -.-. Po prostu bez komenatrza....

Chowając twarz w poduszce,

wyobrażam sobie twój uśmiech.

- Kim jesteś!?

- Różnie mnie nazywają.

- Szatan.

- Mów mi Tato!